Tł.: Zbigniew Landowski

 

Komedia w dwóch aktach z epilogiem.

 

OSOBY:

Katarzyna
Wadim
Krowa
Nina
Nastia (6 lat) [zastąpić głosem - uwaga tł.]
Aleksandra - mama Katarzyny
Aleksander - jej ostatni mąż
Rusłan - brat Aleksandra
Mężczyzna
Kobieta

 

AKT PIERWSZY

Dwupokojowe mieszkanie. Właściwie widać tylko jeden pokój, podobny do bawialni. Do drugiego pokoju (sypialni) przechodzi się pod łukowym sklepieniem (bez drzwi), na którym umieszczono gipsowe amorki i aniołki. Samo przejście zasłania udrapowana lekko tkanina, ozdobiona kokardami itp. Wszystko to jest ukłonem w stronę „ostaniego krzyku mody”. Kuchnia zaś - to już nie ukłon, a leżenie plackiem przed projektantami wnętrz. Prowadzi do niej wejście "pod łukiem", ale nie ozdobione aniołkami, lecz kiściami winogron, pomidorami i innymi owocami, - coś w rodzaju łuku tryumfalnego z martwą naturą. Znajduje się w niej klasyczny, owalny stół z otaczającą go kanapką, oprócz niego są stołki barowe i obrotowe oraz wysokie taborety. Zlew, kuchenka, lodówka, blat kuchenny - wszystko ustawione rzędem, w jednej linii. W oknach - w bawialni i w kuchni - żaluzje. Mieszkanie stwarza wrażenie tandetnej elegancji. Jednak nie mamy poczucia odpustu, nie odnosi się wrażenia, aby gospodarze mieszkania nagle zdecydowali się zacząć prowadzić zupełnie inne życie, startujac od zera. Wygląd bawialni świadczy, że mieszkają tu od dawna, meblowali ją stopniowo, z uczuciem. Elementy starego wyposażenia mieszają się z najnowszymi. Kredens zastawiony kryształami; ich przypadkowość sugeruje, że to prezenty; możliwe, że gospodyni jest nauczycielką. Stolik: model sprzed dziesięciu lat, na nim najnowszy model telefonu. Mimo tego sztafażu czuje się, że meblowano mieszkanie dla siebie, a nie na pokaz. Od razu widać, że w mieszkaniu nigdy nie było dzieci. Mieszka tutaj dwoje lokatorów; wyposażenie jednoznacznie wskazuje, że trzeci - byłby zbędny. W mieszkaniu nie ma drzwi.
Zima. Noc. Widać część podjazdu, a po prawej - drzwi mieszkania sąsiadów, drzwi na ulicę, latarnię, zaspy, zamieć.
Gospodarze mieszkania, położonego na wysokim parterze, nie śpią. To wieloletnie małżeństwo. Oboje - po pięćdziesiątce. Stoją teraz w progu drzwi wyjściowych, wewnątrz swojego mieszkania. Katja, w miłym, wygodnym szlafroku; na czerwonym tle coś w rodzaju chabrów i żółtych motyli. Po tym, jak swobodnie i wprawnie przewiązany jest szerokim, żółtym paskiem, widać, że nosi go codziennie; z pewnością to podarunek od męża. Wadim - w półkożuszku, trzyma czapkę w ręku. Przy jego nogach stoi dosyć prosta walizka, stara, poocierana. Z taką już nikt nie udaje się w podróż; przechowuje się w nich, w antresoli, niepotrzebne, albo sezonowe rzeczy; albo służy do transportu czegoś na daczę, czy przewiezienia czegoś z jednego mieszkania do innego. Wadim trzyma w rękach dwa kieliszki.

 

WADIM - Wypijmy za to, żebyśmy na zawsze pozostali sobie tak bliscy, jak byliśmy przez całe życie!
KATJA (spogląda długo na walizkę, potem mówi łamiącym się głosem) - Z tą walizką przyjeżdżałeś wtedy, do mnie, do Wołogdy...
WADIM - Tak?...
KATJA - Pamiętasz?
WADIM - Tak. Pamiętam. (pauza) Oświadczyłem się. (podnosi kielich) Za - ciebie!
KATJA - Usiądźmy przed podróżą! (siada)
Zza ściany, po lewej stronie, najwidoczniej od sąsiadów, zaczynają dobiegać dźwięki wiolonczeli. Ktoś się czegoś uczy, ponieważ przenikliwie smętna melodia prawie od razu potyka się, a niewidoczny wiolonczelista rozpoczyna ją od nowa.
WADIM (machinalnie odwraca głowę w kierunku muzyki, potem równie machinalnie spogląda na zegarek na ręce) - Też coś! Chce zostać Paganinim?!
KATJA - Paganini był skrzypkiem. A to jest wiolonczela!
WADIM (przez kilka chwil jakby przysłuchiwał się muzyce) - Dawno już go nie słyszałem. Zdaje się, że odnosi sukcesy?
Katja nie odpowiada.
WADIM - Za ciebie! Za nas! (wypija jednym haustem) Wiolonczela przypomniała mi, że chciałem też zabrać strzelbę!
KATJA - Walizka... Walizka... Ile to już lat, ile zim... Dziwne...
WADIM - Co jest dziwne?
KATJA - No, ta - walizka... Przyjechałeś z nią, z nią też odjeżdżasz...
WADIM - Zwrócę ci ją.
KATJA (zdziwiona) - Walizkę?
WADIM - Wybacz. (szybko idzie do sypialni i wraca ze strzelbą) Tak, to już wszystko…
KATJA - Futerał w komodzie, w drugiej szufladzie.
WADIM (opiera flintę o ścianę) - Amunicja! (znowu znika w sypialni)
KATJA (do walizki) - Tak teraz, właśnie teraz... Zaraz ciebie weźmie i odejdzie... Pustka... Pustka...
WADIM (wraca) - Naboje znalazłem, ale futerału nie.
Katja próbuje iść po futerał.
WADIM (zatrzymuje ją) - Nie ma się po co spieszyć. Następnym razem.
KATJA - Ja szybko... Wszystko pamiętam, wszystko wiem, gdzie i co jest...
WADIM (wyraźnie myśli o czymś innym) - Co - szybko?
KATJA - Futerał!
WADIM - Jaki futerał?
KATJA (zatrzymuje się) - Nie podoba mi się… Nie podoba mi się to, że wszystko tak... Wszystko normalnie... Dzięki tobie!
WADIM - Za co? Dziwne… nocą na wiolonczeli?!
KATJA (wyjaśnia) - Byłam szczęśliwa... Rozumiesz?
WADIM - Rozumiem.
KATJA (kiwa głową) - Nie rozumiesz.... Byłam z tobą szczęśliwa... z tobą... ponieważ tak się stało... przez całe życie, zawsze byłeś obok mnie... Kiedy miałam cztery latka... nie pamiętasz tego, jesteś młodszy, miałeś wtedy tylko trzy... Dlatego tego nie pamiętasz...
WADIM (ukradkiem spogląda na zegarek) - Opowiadałaś już, pamiętam.
KATJA - Opowiadałam... Właśnie od tego czasu..... Od tej pory, o każdej godzinie, w każdej chwili, istniałeś dla mnie tylko ty... Dostawałam dwóje, piątki, kłóciłam się z koleżankami, obrażałam się na mamę i płakałam, poszłam do liceum, byłam - z przydziału - nauczycielką w Wołogdzie, ale... wszędzie i zawsze, istniałeś dla mnie tylko ty... no, tak, jak niebo... Moje szczęście przypominało niebo... Nieba można nie oglądać, nie zauważać, ale zawsze jest się pewnym - ono istnieje... Byłam z tobą szczęśliwa tak... jak... Teraz już idź, odejdź ode mnie! Nie współczuj mi. Myśl o sobie, kochany, myśl o sobie... Chcę, z całej duszy chcę, żebyś był szczęśliwy... Twoje! (haustem wypija)
WADIM (szczerze) - Byłem z tobą bardzo szczęśliwy! I, oczywiście… pieniądze...
KATJA - Pieniądze?..
WADIM - Wiem, że to nieładnie, o pieniądzach, teraz... prawda?
KATJA - Dlaczego? Co w tym takiego? Najważniejsze, że masz racje... Miłość, to... Dla miłości...
WADIM - Co do mieszkania... możesz być pewna... Mieszkanie jest teraz wyłącznie twoje...
KATJA - Dziękuję, bardzo ci dziękuję... Dziękuję... Ciężko teraz byłoby mi gdzieś się przenosić...
WADIM - Nasze fotografie niech zostaną u ciebie... Do moich rodziców będziesz przecież jeździła ze mną... prawda? Rozumiesz przecież... Co mam tam, na cmentarzu, sam robić, kiedy... Przecież obok ich grobu kupiliśmy sobie miejsce, dla ciebie i dla mnie... Co teraz zrobimy? Co ja wygaduję... Chcę powiedzieć coś najważniejszego... Ale co jest najważniejsze? (myśli) Te skrzypce ciągle mi plączą wątek... Zdaje się, że to, na razie, wszystko... Pójdę już.
KATJA - Idź! Czekają na ciebie.
WADIM - Ona nie ma nic przeciwko, że ja...
KATJA - Wszystko jedno, jej może się nie spodobać...
WADIM - Nie, nie ma nic przeciwko!
KATJA - Ale, mimo wszystko, ma dopiero dwadzieścia...
WADIM – To nie jest kwestia wieku, tego, że ona ma dwadzieścia lat, a ty... (milknie)
KATJA - Pięćdziesiąt trzy...
WADIM - Nigdy bym od ciebie nie odszedł... Ale... Nie chciałem ci mówić, ale i tak się dowiesz... Jest w ciąży...
KATJA (zdziwiona) - Z kim?
WADIM (rozkłada ręce) - Tylko nie czuj się winna…
KATJA - Ja?
WADIM - Że nie mieliśmy dzieci…
KATJA - Gratuluję ci! Cieszę się, że będziesz szczęśliwym ojcem!
WADIM (uradowany) - Tak? Jesteś silną kobietą! Ona zaś, jest taka bezbronna... Rozumiesz, prawda?
KATJA - Wszystko rozumiem. Tak. Rozumiem. Rozumiem wszystko. Żegnaj!
WADIM - Dobranoc, Katju! (bierze walizkę, nakłada czapkę, otwiera drzwi) Od tej jego muzyki… rozbolała mnie głowa. A ciebie?
KATJA - Mnie? Nie. Czasami wydaje mi się, że on wodzi smyczkiem po moim sercu.
WADIM (zdecydowanie) - Tak. Idę!
KATJA - Odprowadzę cię do samochodu. Powiem naszemu Żiguli „Do widzenia!”
Wychodzą z mieszkania, schodzą po schodach; Wadim z walizką z przodu, Katja - za nim. Wadim zostawił strzelbę w mieszkaniu.
WADIM (zatrzymuje się) - Idź do domu! Wieje, niech to licho!
KATJA - Mój szlafrok jest cieplejszy, niż twój półkożuszek! Twój prezent. Czasami wydaje mi się, że to nie szlafrok, a moja własna skóra.
Tam, na wiolonczeli, muzyk znowu zgubił nutę i rozpoczął utwór od nowa.
Wadim stawia walizkę, otwiera drzwi na zewnątrz i wychodzi. Katja stoi, przytrzymuje drzwi, owija się szczelniej w szlafrok i patrzy na ulicę.
KATJA – Ale nawiało śniegu, od wieczora! Gdzie Żigulionek? A ku-ku! Cały zasypany!
(coś dostrzegła i napięła się) Wadia! Wadik! Popatrz: coś tam jest, pod kołami! Kogoś zasypało! Popatrz... Nie daj Boże, aby...
Wadim włącza reflektory, światła dosięgają klatki. Cienie wyglądają dziwacznie. Scena nabiera fantastycznego, nierealnego charakteru.
KATJA - Kogo to zawiało? Żywy? Jakiś pijak?
GŁOS WADIMA - Jeżeli to pijak, to nie byle jaki, a rogacz!
KATJA - Z jakimi rogami?
(Porzuca klatkę i idzie w tym kierunku, skąd dobiega głos Wadimа, do samochodu).

Dalej, jeżeli nawet ich widzimy, to niewyraźnie i tylko od czasu do czasu, wyraźnie słychać jedynie głosy, poprzez szum zamieci.

KATJA - Oj! Co to?
WADIM - Nie zgarniaj śniegu gołymi rękoma! Weź rękawice!
KATJA - Nic nie widać, przez ten śnieg! To łoś! Wadimie, oczywiście - to łoś! Żywy?
WADIM - Nie pchaj się! Bo ci jeszcze przyłoży rogami! Wtedy się dowiesz, czy jest żywy, czy nie. Katja, powiedziałem, stań za samochodem, przecież jesteś w kapciach... To żaden łoś!
KATJA - A kto?
WADIM - Nikt! Nie łoś! Nic wspólnego! Krowa!
KATJA - Krowa?! Tak, to krowa! Nie, chyba mi się śni!
WADIM - Mówiłem, nie podchodź tu! Jak cię ubodzie, to się zaraz obudzisz! Idź do domu! Jeszcze tylko tego brakowało, żeby ciebie o północy, na bulwarze, ubodła krowa! Objadę ją! To nie będzie trudne! Coś ty się tak do niej przykleiła?
KATJA (wstrząśnięta) - Oddycha, Wadim! Żywa!
WADIM (obojętnie) - Nie na długo. Zaraz zamarznie!
KATJA - Hej, Krasula, nie śpij, zamarzniesz!
WADIM - Dzwoń do weterynarza, albo...
KATJA - Krasula, no, chodź! Nie wolno leżeć!
WADIM - Co ty robisz?
KATJA - Pomóż! Nie podniosę sama! Krowy ważą chyba z półtony... nie mniej!
WADIM - Po co? Zadzwoń! Może na ubój wieźli, to gdzieś niedaleko stąd, zdaje się, że na Tagance! Nie bój się o mnie! Objadę! Rzeczywiście już na mnie czas! Będzie się denerwowała...
KATJA - Na ubój? Pomóż, a potem jedź sobie!
WADIM - W czym mam ci pomóc?
KATJA - Postawić ją na nogi.
WADIM - Kogo?
KATJA - Krowę!
WADIM - Po co?
KATJA – Aby ją doprowadzić!
WADIM - Dokąd?
KATJA - Póki co, chociażby do mieszkania...
WADIM - Masz zamiar ją wepchnąć do mieszkania?!
KATJA - Wadia, przecież nie dam jej zginąć? Ona chce żyć!
WADIM - Zwariowałaś? Co za bzdura - krowę do mieszkania! Skąd ona się tu wzięła? Z nieba spadła?
KATJA - Może właśnie Bóg mi ją zesłał, właśnie teraz, właśnie po to, abym nie zwariowała... Pomóż mi tylko ją doprowadzić do mieszkania, potem poradzę sobie już bez ciebie!

 

Mieszkanie. Minęło dokładnie tyle czasu, ile było potrzeba, żeby dotaszczyć trzystukilogramową krowę do sypialni.
Drzwi otwarte na oścież. Zasłona w wejściu do sypialni jest odsunięta i podniesiona, tak że widać wejście. Stolik z telefonem przesunięty został na bok, żeby dało się wepchnąć krowę. Fotele też są przestawione. Wadim stoi pośrodku pokoju, w czapce. Katja, w tym samym szlafroku, stoi przed drzwiami mieszkania sąsiadów.

WADIM (ciężko) - Druga w nocy...
KATJA - Składała przysięgę Hipokratesa.
WADIM - Składała, ale nie krowom.
KATJA - Co za różnica? Krowy, ludzie... Komu bije dzwon? Pamiętasz? Każdemu z nas. (naciska na dzwonek)
WADIM (znudzony) - Jaki dzwon o drugiej w nocy?... Potrzebny ci jeszcze jestem?
KATJA - Nie wiem.
WADIM - W takim razie idę. (nie odchodzi) Katju, tam śpi dziecko!
W tej chwili zza drzwi odzywa się dziecięcy głosik:
NASTJA - Kto tam? Rozbójnicy?
Wadim wraca do bawialni i nerwowo chodzi.
KATJA - Nie rozbójnicy!
NASTJA (rozczarowana) - Eh, szkoda! No niech tam, otworzę!
KATJA - Obudziłam ciebie, Nastju? Mama śpi?
NASTJA (otwiera drzwi) - Nikt u nas, w tym domu wariatów, nie śpi. Mama całuje się z Sieriożą. A ja podglądam.
NINA (owinięta w prześcieradło podchodzi do drzwi, daje lekkiego klapsa Nastji) - Kto ci pozwolił drzwi w nocy otwierać? Marsz do siebie! Żebyś za pięć minut mocno spała! Sprawdzę, jeśli nie będziesz - sama sobie będziesz winna!
Nastja absolutnie nie reaguje, ma zamiar wiedzieć o wszystkim, co się dzieje.
NINA (do Katji) - Uff, dzięki Bogu, że to ty! Przecież Nastja może otworzyć każdemu! Uczę, uczę ją... (do Nastji) No, już stąd, mówiłam!
Nastja nie zwraca na rozkaz żadnej uwagi.
NINA (do Katji) - Co się stało?
KATJA (czuje się niezręcznie) - Wybacz mi, proszę! Jesteś pilnie potrzebna, jako lekarz! Nie stukałabym, ale... nie wolno tracić ani sekundy... Życie dosłownie - taje...
NINA (klaszcze w ręce, prześcieradło spada, ledwie zdąża złapać) - O Boże! Wiedziałam! Katju, Katju, coś ty narobiła?!
KATJA - Szybciej, do nas! Nie ma sensu rozmawiać na schodach... Potrzebna jest pilna pomoc...
NINA - Już, już... (krzyczy na Nastię) Dlaczego jeszcze kręcisz się pod nogami? Natychmiast do łóżka!
NASTJA (z opanowaniem) - Powiedz teraz to samo, ale kulturalnie i grzecznie.
NINA (krótko) - Idź spać, proszę. Cioci Katji przydarzyło się nieszczęście! Nie przeszkadzaj! (do Katji) Już idę! (znika w mieszkaniu)
NASTJA (do Katji) - Pani będzie płakać, czy zdecydowała się wziąć się w garść?
KATJA (czule głaszcze Nastję po główce) - Pomyślę o tym później.
NASTJA - Lepiej płakać! Głośno-głośno! Żeby wszyscy współczuli!
WADIM (zagląda do sypialni, ciężko wzdycha i wygląda na schody) - Katju, z twojej protegowanej tyle tutaj naciekło... będą problemy z dywanem...
Katja odgania go machnieciem ręki. Wadim wraca do bawialni, kładzie się na kanapie. Jego poza wyraża: popatrzę na ten idiotyzm, ale ja - umywam ręce.
NINA (już w dżinsach, swetrze, ma lekarską torbę) - Jestem gotowa. (ze współczuciem patrzy na Katję) Są jeszcze oznaki życia?
KATJA - Słabe.
NINA - Czym ty go tak…? Och, oczekiwałam tego, oczekiwałam!
WADIM (siada) - Czego oczekiwałaś?
NINA - Żyjesz? Co za horror!
WADIM - A co, są inne warianty?
NINA - Myślałam, że Katja cię zabiła!
WADIM (ironicznie) - Planowało się zabójstwo?
NINA - No coś ty? Nie znasz swojej Katji?! Muchy nie skrzywdzi!
WADIM - Ta mucha, której Katja nie może skrzywdzić, jest w naszej sypialni! Serdecznie witamy, doktorze Dolittle!
NINA – Nie rozumiem?
WADIM - Wstąp na drogę humanizmu, Matko Tereso! Na mnie już czas! Boże, zrób wszystko tak, aby pod moje koła żaden wielbład się nie napatoczył!
KATJA (do Wadima) - Nie odchodź! Może będziesz potrzebny!
WADIM - To prawda. Wytaszczymy ją z powrotem! Ale - już zdechłą! Będzie trudniej. Jedyna pociecha, że jest nas więcej.
NINA (ze strachem zagląda do sypialni i podskakuje) - Oj! Oj! Co to?
NASTJA (od razu znalazła się na miejscu) - Mamo, co to? (zobaczyła, klaszcze w ręce) Krowa! Jak z bajki! Z obrazka!
NINA - Po co? Skąd wzięliście?
WADIM - Skąd wzięliśmy - tam się już skończyły. Nam się ledwie udało - ostatnią złapaliśmy!
Nastja natychmiast przedostaje się do sypialni.
NINA (do Nastji) - Nie podchodź do krowy!
NASTJA (z sypialni) - Nie podchodzę, tylko słucham. Powiedziała: „Piękna panienko, wejdź w moje jedno uszko, a wyjdź drugim, i wyzdrowiejesz”.
NINA (wchodzi do sypialni) - Ja ci dam - wejdź! Odejdź!
KATJA (stoi w przejściu do pokoju) - Przeżyje? Boję się. A nuż teraz umrze?
WADIM - Będzie to tragedią dla nas wszystkich!
NASTJA (krzyczy) - Nie chcę! Nie chcę! Mamo, niech ona nie umiera! Będę płakała! Głośno-głośno!
NINA - Na razie nikt nie zamierza umierać! Popróbuję ją obejrzeć. Czemu jest taka brudna? Trzeba by ją umyć... Podejrzewam, że w istocie jest biała...
WADIM - Teraz przyda się dżakuzi! (do Katji) Gdzie mogłabyś umyć krowę, gdybym swego czasu cię nie przekonał? I zostalibyśmy ze zwykłą wanną?
NINA - Do dżakuzi też nie wlezie. Po prostu przeciągnijcie ją do łazienki, i wprost na podłodze polejcie z prysznica... Parter, nikogo nie zalejecie!
WADIM - Kąpanie białej krowy! Całe życie o tym marzyłem! Widać, krew przodków, pradawnych Słowian się we mnie odzywa!
NINA - Oczy ma na wpół otwarte. Ale źrenice nie reagują. Kończyny nic nie czują. Puls... Gdzie u krowy bada się puls?
WADIM - Jak ja się wytłumaczę, że wracam w środku nocy? Mam powiedzieć, że szukałem pulsu u krowy?
NINA - Znajdziemy na szyji jakąś tętnicę... Nie, lepiej tutaj, na brzegu pyska... Tak... Ma puls.
WADIM - Żeby krowa żyła, to wystarczy jej mieć puls, czy potrzebuje coś jeszcze?
NINA (wychodzi) - Stan przed zapaścią.
KATJA - Będzie żyła?
WADIM - Jak długo pociągnie? Mogłaby szybciej się zdecydować, czy będzie żyła, czy też zdechnie…
NINA - Dlaczego ma umierć? Nie może umrzeć! (otwiera torbę) Zaraz zrobię jej zastrzyk. Nastja, biegnij do domu, powiedz Sierioży, że będę za pół godziny.
Nastja wybiega.
NINA - Co jej wstrzyknąć? Kardiamid, czy sulfonoamidy?
WADIM - Czy to pytanie retoryczne, czy też oczekuje pani odpowiedzi?
NINA (nabiera do strzykawki lekarstwo) - Taak... Rozważmy. Jeżeli kotu podawałam 0,3 mililitra, to krowie mogę śmiało podać całe dwa mililitry!
NASTJA (przybiega) - Sierioża już usnął! Jakie to śmieszne! Nikt nie śpi, tylko on! Wszystko prześpi! Pewnie myślał, że tu mieszka tylko ten pies na baby, a teraz tu jest jeszcze krowa!
WADIM - Jaki pies na baby?
NINA (zmienia temat) - Na początek spróbujemy...
WADIM - Jaki pies na baby? Nie rozumiem...
NINA - Nastja, precz! Niech pan na nią nie zwraca uwagi, jest zaspana!
NASTJA - Wcale nie jestem zaspana!
WADIM (podchwytliwie) - Nastju, jak mama mówi: pies na baby, czy stary ogier?
NASTJA - Jestem zaspana.
WADIM - Odpowiesz mi, to podaruję ci tę krowę! Po co ona tutaj? Wystarczy - pies na baby!
NINA (z sypialni) - Potrzebuję pomocnika!
NASTJA - Mamusiu, mamusiu, ja potrzymam krówkę za rączkę, ona też się boi zastrzyków!
NINA - Tu, trzymaj! Mocno! Ale nie ściskaj! O, tak!
NASTJA - Krówko, ja już dostałam wiele zastrzyków! I zobacz, jaka jestem piękna… tylko potem, kiedy się siada, to pupa boli! Nie boję się zastrzyków, jeśli trzeba - sama się ukłuję! O, i wszystko! Pomyślałby kto, że to coś wielkiego - zastrzyk! Ukłują, i po wszystkim!
NINA (wychodzi) – Masz owsiankę?
KATJA - Mam. Jadam na śniadanie.
WADIM - Teraz będziesz miała towarzystwo!
NINA - Ugotuj na wodzie, rzadką jak kisiel, i daj jej popić, jeszcze letnią. Daj mi też coś szorstkiego, wełnianego: rękawiczkę, czy skarpetkę, coś starego. Rozetrę ją, potem masaż... Będę musiała ciebie też nauczyć... Twoja Krasula codziennie będzie potrzebowała taki masaż.
WADIM - Przed tą krową - świetlana przyszłość! Dżakuzi, masaż, rzadka owsianka! Uczyć jej francuskiego, nie planujesz?
NINA (odchodzi do sypialni) - Raz, dwa, trzy, cztery... Łapiemy dech.
Katja przypatruje się masażowi.
KATJA (głośno) - Owsiankę posolić?
NINA - Raz, dwa, trzy, cztery... Zuch! Łapiemy dech!
WADIM - Jestem jeszcze potrzebny krowie, czy też już mogę ukłonić się jej, na pożegnanie?
NINA - Raz, dwa... А ty, Nastju, rozcieraj jej przednie nóżki!
WADIM - Przecież ja nie składałem przysięgi Hipokratesa!
NINA - Raz, dwa, trzy, cztery... Łapiemy dech!
KATJA - Owsiankę posolić?
NINA - Solić!
Katja wychodzi do kuchni.
WADIM – Dobrze mieszkać z wami! Jeśli coś: zawsze uratujecie! Idę! Idę! (wychodzi)
NINA (z sypialni) - A teraz rozcieramy! Dalej, Nastiu, rozcieraj nóżki, a ja będę plecki i brzuszek... Mądra moja, jak spokojnie leży... Wytrzymaj, moja droga, pocierp!
NASTJA - Starucha mówi: „Zarżnij krowę i po krzyku!”
NINA - Nastju, już zasypiasz?
NASTJA (cicho) - Nie śpię... (zupełnie zaspanym głosem) A krowa jest prawdziwa, czy mi się śni?
WADIM (wraca) - Katju!
Katja pojawia się z chochlą
WADIM - Czy walizkę też zanieśliśmy do mieszkania?
KATJA - Przynieśliśmy tylko krowę! Bez bagażu!
WADIM - W bagażniku nie ma walizki.
KATJA - Wcale jej tam nie kładłeś! Została w klatce, przy drzwiach.
WADIM - Już nie stoi. Prawdziwe jest stare porzekadło: jeśli coś ci przybyło, musisz oczekiwać, że czegoś ci ubędzie. Ale ludzie! W środku nocy zwinęli! Zamieć, mróz, ktoś dokądś zasuwa z moją walizką. Czeka go niespodzianka! Wątpię, że liczył na taki łup - książki o bankowości! Co to teraz za życie? Odrobinę się zagapisz, i albo na rogi wpadniesz, albo ci zwiną walizkę.
KATJA - Doniesie sobie walizę na miejsce, przestudiuje książki, podniesie swoje kwalifikacje. Zostawi w spokoju Bogu ducha winnych obywateli i zacznie grabić banki.
WADIM (daje upust swojemu rozdrażnieniu) - Katju, doskonale rozumiem twój stan ducha! Ale, żeby zwalczyć depresję, niekoniecznie trzeba wciągać do mieszkania krowę! Nie rozwiążesz tym swoich problemów! Jedynie - stworzysz sobie nowe!
NINA (stoi w przejściu do pokoju) - Wzięła sobie krowę! Co ci do tego? Książek ci żal? Niczego więcej nie żałujesz? Dlaczego głos podnosisz? Kim ty jesteś? Byłym mężem! Katja się ciebie nie czepia, to ty się też od niej odczep! Każdy sobie bierze do domu, co chce! Sam sobie wybiera! Katja - krowę, a ty - sukę!
WADIM - Dosyć! Do jutra!
KATJA - Poczekaj! (po prostu) Więcej tu nie przychodź! To na mnie źle działa!
NINA - Zuch, Katja! Jak ciąć, to od razu!
KATJA – Widzę ciebie ostatni raz. Już nigdy więcej nie chcę cię zobaczyć! (długo mu się przygląda)
NINA (przeraźliwie) - Oj, co tu się dzieje!!! Ojjjjjj!!!
Katja i Wadim ocknęli się i patrzą w kierunku sypialni.
NINA - Krowa jest dojna! Miała cielaczka! Biedna, rozłączyli ją z dzieckiem!
NASTJA (płacze) - Żal cielątka! Krasuli też mi żal!
NINA (do Nastji) – To nic, nic, uspokój się...
WADIM - Na razie, dziewczyny! Idę szukać cielaka! (idzie do wyjścia)
KATJA (woła) - Wadia!
NINA - Katja! Owsianka ci się przypala!
WADIM - Odchodził, a w ślad za nim leciały szlochy i nawoływania kobiet! Żegnaj, Katja! (wychodzi)
Głos NASTJI z sypialni - Biedna Krasulo, kocham ciebie!
NINA (wychodzi z sypialni) - Poszedł? Sama sobie poradzę z owsianką. Weź się w garść! (zajmuje się owsianką) Już gotowa! Niech ostygnie. Katju, posiedzieć z tobą? Pewnie kiepsko ci tutaj teraz samej?
KATJA - Nie jestem sama! (śmieje się)
NINA - Racja! Masz przecież krowę! (śmieje się) A gdzie to moje cielątko zniknęło? (zagląda do sypialni) Katju, zobacz! Przytuliła się do krowy i słodko zasnęła! Kiepsko z nami! Muszę jej załatwić sanatorium! Katju, nie chcesz sobie popłakać?
KATJA – Nie. Poradzę sobie! Dziękuję ci!
NINA - Na pewno znasz tę, pozbawioną głosu śpiewaczkę, Wikę Strach, z trzynastego piętra?
KATJA - No, wiesz... mówimy sobie dzień dobry...
NINA - Więc, twój... były... z nią sypiałł...
KATJA - Jak to?
NINA - Po prostu! Tutaj!
KATJA - A gdzie ja wtedy byłam?
NINA - Woreczek ci wycinali. Pamiętasz, dawałaś lekcje francuskiego? No, tej, która starała się o loty międzynarodowe?
KATJA – Co z tego?
NINA - O której kończyły się te lekcje?
KATJA - Po co ci to?
NINA - Kto ją w nocy, pod dom, na Żiguli odwoził?
KATJA - Sama poprosiłam o to Wadimа. Przecież ona mieszka za miastem. Robił to niechętnie.
NINA - Chętnie, niechętnie - świeczki mu nie trzymałam. Ona zaś mieszka o trzy minuty piechotą stąd.
KATJA - Och!
NINA – Zreszta te lekcje opłacał twój Wadia... A na tę kobyłę, z bliźniętami, z trzeciego piętra, zwróciłaś uwagę? Z nią też spał!
NASTJA (sennie) - I z ciocią Walą!
KATJA - Z jaką ciocią Walą?
NINA - No, dozorczynią!
KATJA - Co za bzdury! Wala jest pijaczką!
NINA - Wtedy jeszcze nie była, tylko technikiem-hydraulikiem! Zapatrzyła się na twojego Wadimа! Przejść mu nie dawała! Wszystkie baby z naszej klatki były wściekłe!
KATJA - Wszystkie? Wychodzi z tego, że tylko z tobą Wadim nie spał?
Cisza.
NINA - Nie wychodzi. Wybacz mi, Katju! Wstyd mi... To było tylko raz... znaczy się, trzy dni... Kiedy pojechałaś na kolejne wesele swojej mamusi... Po co ona urządza wesele za każdym razem? Nic nie zauważałaś?
KATJA - Po co mi to powiedziałaś?
NINA - Chciałam cię pocieszyć.
KATJA - Pocieszyłaś.
NINA - Zakochałam się, teraz mnie samą to śmieszy! Chciałam mu urodzić dziecko i zabrać go tobie!
KATJA - Nie udałoby ci się!
NINA (obrażona) - Niby dlaczego?! (nagle orientuje się, mówi z poczuciem winy) Tak chciał mieć dziecko! Niepotrzebnie nie rodziłaś! To egoizm. Trzeba rodzić! Jeżeli się jest mężatką, to nawet lepiej urodzić od razu dwoje! Mogłabym go złapać na dziecko bez żadnego problemu! Ale powstrzymałam się, zlitowałam się nad tobą...
KATJA - Dziękuję.
NINA - Ale moja ofiara okazała się zbędna... Znalazła się mądrzejsza ode mnie i złapała twojego Wadimа!
KATJA - Tak. Znalazła się mądrzejsza od ciebie i ode mnie!
NINA - Och, ile łez wylałam... A jaka byłam zazdrosna!
KATJA - Zazdrosna? O mnie?
NINA - A ty, co z tym miałaś wspólnego?.. Oj, przepraszam... Czas na mnie! Napój krowę i nie myśl o niczym! Zaniosę swoją córeczkę! (zabiera z sypialni Nastię i wynosi na rękach, po drodze szpetem) Po co ta flinta tu stoi?
KATJA (też cicho) - Nie denerwuj się, jest nienabita.
NINA (szeptem) - Mówi się, że nienabita też raz może wystrzelić! Dobranoc! Jeśli coś - dzwoń!
KATJA - Będzie żyła?
NINA - Wyjdzie z tego! (odchodzi z Nastią na rękach do swojego mieszkania)
NASTJA (sennie) – Czy Krasula nie wróci z powrotem do swojego obrazka?
KATJA (zatrzymuje się w przejściu) - No, co, Krasulo? Źle się czujesz? Kto ciebie wyrzucił... żywą? Właściwie, to z tobą i ze mną postąpiono tak samo. Może dlatego los nas zetknął? Nie całkiem w porę... dla mnie, i dla ciebie... Chociaż: nie miałaś wyboru... Ja zresztą, chyba też nie… Teraz masz pić owsiankę. (idzie do kuchni) W czym ci ją podać? Raczej wątpię, żebyś poprzednio używałaś talerzy... (wyciąga z komódki szeroką, kryształową wazę do owoców i zanosi do kuchni) U mnie w gościnie będziesz jadała tylko z kryształów! (nalewa do wazy owsianki) Jedzenie gotowe, Madame krowo! (przysiada na progu sypialni i wyciąga wazę z płatkami ku krowie. Krowy nie widać) Smacznego!... Żadnej reakcji! Może też cierpisz? Co my wiemy o cierpieniach innych? I o swoich? Spójrz na mnie! Zupełnie nic teraz nie czuję... Czy to taka forma cierpienia? Jak mało rozumiemy, czym jest cierpienie... Jeszcze mniej wiemy o pocieszaniu... Jedz owsiankę! Też mi źle, ale potrafię się zmusić do jedzenia tej owsianki... (podnosi wazę do ust i odpija łyk) Dziwne, nawet mi się nie chce do rygi... Nie czuję ani zapachów, ani smaków, czy to też ciepienie? (wyciaga wazę ku krowie) Spróbuj! (zamyśla się) Boże mój, mój Boże, tak, jakby wczoraj... Prymusy, nafta... taki sam zapach owsianki... lepiłyśmy z babcią mydło z proszku do golenia... Stałam na zielonej ławeczce... Jeszcze nie dosięgałam stołu... babcia wyrabiała równe, okrągłe placuszki i nakłuwała widelcem brzegi... A potem, z obu stron, zdobiła placuszki widelcem w różyczki... Pachnie różami, opowiadała babcia o raju... Do raju dostają się tylko ci, którzy kochają... Sąsiadki z kwaterunkowego, przyglądały się i słuchały, wzdychając... On... Patrzeć na niego, to jak spoglądać na słońce: nie można długo, bo łzy zaleją oczy. Kiedy dostrzegłam, że mu się rozwiaząło sznurowadło, zeszłam z ławeczki i poszłam wprost do niego... Uklękłam, schyliłam się i zawiązałam... dopiero, co nauczyłam się wiązać sznurowadła... Czułam tę ciszę i wiedziałam, że wszyscy na nas patrzą. Onieśmieliłam się, ale jakoś się opanowałam. Przypadkiem spojrzałam na jego twarz. Wtedy, nagle, zrozumiałam, że wiem: kocham go. Dziwne... Minęło pół wieku, i opowiadam o tym krowie... Tak... krowie... No i co z tego, że krowie? Jego ojciec przed naszym weselem rozmawiał ze mną. Powiedział, że Wadim nie może mieć dzieci. Powikłania po anginie. Wadi nie wolno tego powiedzieć. Ja - powinnam wiedzieć, Wadim - nie. Otworzyłaś oczy? Moja kochana! A teraz - liźnij! No, spróbuj, moja ty, ostatnia pociecho! Zuch! Brawo! Jeszcze raz! Radości ty moja, słoneczko, czyżbyś mnie rozumiała? (śmieje się) Nikt nie może zrozumieć innego! Nawet do Boga mówimy; usłysz mnie, Panie! Nie - zrozum, a jedynie: wysłuchaj! Jedz, jedz, miła, na zdrowie! Słyszysz mnie? No, daj znak! Daj jakiś znak! (z rozpaczą) Krówko miła, pociesz mnie, daj znak!
Teraz widzimy, jak krowa wyciągnęła się i polizała Katję po twarzy, znowu legła.
KATJA - Miła moja, dziękuje ci, że jesteś ze mną! (płacze, coraz głośniej, obejmuje krowę za szyję i szlocha z przyjemnością, bo ma z kim szlochać) Tak cierpię... błagam ciebie, błagam... zjedz jeszcze owsianki... Nie umieraj, nie mogę być sama... nie mogę... błagam: jedz owsiankę!

To samo mieszkanie. Zaszły zmiany, widać, że od kilku dni jest tu gość. Dywan usunięto, zwinięto i położono pod ścianą. Wyjście z sypialni zastawione fotelem (narzuta na fotelu jest pognieciona, jakby ją ktoś przeżuwał), zasłonka zdjęta. W kuchni pojawiły się wiadra, worki, bańki z mlekiem. Podłoga zasłana jest płytami pilśniowymi i gazetami. Katja w dżinsach i swetrze, z telefonem w ręku.
KATJA (mówi do słuchawki) - Ja w sprawie ciepłego kombinezonu... tak... dla psa. Tak, wszystko zmierzyłam... Niech pani zapisuje! (patrzy w kartkę) Długość pleców od szyi do ogona 175 centymetrów... Obwód w najszerszym miejscu piersi 180 centymetrów. Oczywiście! 1 metr 80 centymetrów! Obwód szyi 85 centymetrów. Nie, nie pomyliłam się. (zdziwiona) Dlaczego - to niemożliwe? Tak! To wielki... pies! Bo co? Jaka rasa? Kundel! Tak, bardzo wielki! Dwa razy mierzyłam, razem z sąsiadką. Dalej. Wzrost, od kręgosłupa do kopyta... no, łapy... 140 centymetrów. Kiedy będzie gotowy? Bo nie mogę z nim spacerować. Jaki kolor? Ochronny? Przecież nie jest komandosem! Czy mogę przywieźć swój materiał? Mam taki szlafrok, przeszyłabym go na niego... Spodoba mu się... Oj, o mało zapomniałam najważniejsze... Trzeba uwzglednić przy wykroju wymię... Jak to - po co? Nie imię, a wymię... Co się pani dziwi? Nigdy pani nie widzała wymienia?
Do drzwi dzwoni Nina.
KATJA - Ktoś do mnie przyszedł! Zadzwonię później. (odkłada słuchawkę, otwiera drzwi)
NINA (od progu) - Katju! Czy wiesz, co się dzieje pod oknem? Rogata przez nie wygląda, a z podwórza ludzie gapią się na nią! Dzieci do szkoły nie idą. Stoją i się gapią. Samochody zatrzymują się na skrzyżowaniu i zapominają jechać dalej. Trąbią do Krasuli, śmieją się. Cały bulwar ma spektakl! Dlaczego zdjęłaś zasłony?
KATJA (spokojnie) - Żuje je! Udławi się nimi, nie daj Boże! Niech się gapi! Przecież nic takiego dotąd nie widziała?
NINA (zagląda do sypialni) - Witaj, parzystokopytna! (do Katji) Nawet się nie obejrzała! Dla niej ta ulica, to jak dla nas telewizor!
KATJA - Umyłyśmy się, uczesałyśmy się, napoiłyśmy się, pochodziłyśmy sobie po mieszkaniu, rozprostowałyśmy kości… Teraz popatrzymy sobie trochę przez okno, i czas na śniadanie! (wskazuje na bańki) Weź dla Nastji, jeszcze ciepłe! Udoiłam rano sześć litrów! Palce mnie bolą! Ale to nic, przywyknę!
NINA - Nastja bardzo lubi świeże mleko. Wzmacnia się…
KATJA - Po śniadaniu moja krówka sobie poleży. A ja - obok niej, na materacyku. Leżę i czytam coś z klasyków, Czechowa, Bułhakowa... Jak ona mnie słucha! Ogrzeję się przy niej, to zasypiam. Śnią mi się czyste rzeki, łaki pełne kwiatów i złote niebo. Taka szczęśliwa byłam tylko w dzieciństwie!
NINA - Za co będziesz żyła? Chcesz handlować mlekiem?
KATJA - Pójdę do pracy.
NINA - Od dawna nie pracowałaś. Wciągniesz się jeszcze? Przecież wiek, wybacz... W twoim wieku nie rozpoczyna się kariery.
KATJA - Póki człowiek żyje i kocha kogoś, to na nic nie jest za późno, Nino!
NINA - Dziwnie na ciebie wpłynęło to, że mąż cię rzucił. Bałam się, że coś sobie zrobisz. A ty, na odwrót - zaczęłaś błyszczeć! Wiesz, na czym się teraz przyłapałam? Napatrzyć się na ciebie nie mogę! Wcale mi się nie chce stąd odchodzić! Ale muszę! Wysyłam Nastię do sanatorium. Wiele z tym problemów. Idę. Wezmę mleko, dziękuję!
KATJA - Jutro przyjdź na twaróg, śmietanę i masło... Wszystkiego sama się nauczę. Kupiłam specjalną książkę. Ale życie jest ciekawe!
NINA - Stałaś się taka wesoła Katju! Dziś w nocy długo myślałam o tobie, ale potem zasnęłam i wszystko zapomniałam. Z tą krową to nie tak proste. Po pierwsze - twój cię porzucił, a wtedy ona się pojawiła! Pocieszyła! To nie jest zwykła krowa! Wiesz, że ludzka dusza może przenieść się w kota, albo psa? Tyle przypadków opowiadają!
KATJA - Czyja to dusza przeniosła się w moją krowę?
NINA - Zmarłych rodziców Wadimа, a czyja inna?! Tak ciebie kochali i strzegli, Katju!
KATJA - Mama, tata... Wadim mówił, że bardziej kochali synową, niż syna... Śmiali się, mówili, że jestem dla nich córką, a nie synową.
NINA - Ich dusze przeniosły się do twojej krowy! Pojawili się, żeby cię pocieszyć. Winią siebie, że ich syn cię skrzywdził. Nie śmiej się, Katju! Sama pomyśl - mąż odszedł, a krowa przyszła. To nie jest normalne! To niezwykła krowa! Skąd tutaj, w nocy, w centrum Moskwy, by się wzięła zwykła krowa? Myśleliśmy, że umiera, a ona, może, na odwrót - ożywała... Pojawiła się stamtąd i ożywała w tym świecie... (z uduchowieniem) Pójdę się przywitać! (podchodzi do wejścia) Krasula! (krzyczy) Katju! Ona żuje twoją japońską narzutę!
KATJA (rzuca się do sypialni) - Znowu niedopatrzyłam! (słychać z sypialni) Radości ty moja, wypluj to! Daj mi! Tu masz swoje siano! A to swiństwo zabierzemy, ten obrzydliwy syntetyk!
NINA - Oj, Katju, słów mi brakuje, aby mówić o tobie i twojej krowie! (wychodzi z bidonem)
KATJA - Czemu masz ciepły nos? Nie przeziebiłaś się przy oknie? Ślicznotko, puszysta ty, moja, duszko, zaraz zjemy śniadanie!
Dzwonek do drzwi. Katja, z wielką kryształową wazą w rękach, pełną gorącej owsianki, otwiera. Na progu stają Aleksandra Jemieljanowna i Aleksander Rifatowicz. Za jej plecami ogromny plecak, a przed nią torba na kółkach. On trzyma w rękach dwie wielkie torby. Katja zdziwiona odstępuje.
ALEKSANDRA (jakby zawczasu pewna, że jej widok przynosi Katji ogromną radość) - Wpuść rodzoną matkę! (szeroko rozkłada ręce w objęcia i idzie ku Katji).


AKT DRUGI

Jak wyżej.

ALEKSANDRA - Wpuść rodzoną matkę!
KATJA (cofa się) - Wybacz… (szybko wychodzi do bawialni i stawia wazę na podłodze)

Aleksandra próbuje wciągnąć Aleksandra do mieszkania, ale ten kategorycznie się wzdraga. Katja wraca do przedpokoju.

ALEKSANDRA - Oto twój nowy tata! (popycha go do Katji) Proszę go kochać i szanować! Zdecydowaliśmy się pojechać na miesiąc miodowy! Dostarczyć ci radości, a przy okazji pohandlować trochę na bazarze. Mąż cię rzucił, masz dużo wolnego miejsca. Nie przejmuj się, jak będziemy tobą, wydamy cię za mąż!
KATJA - Mogłaś chociaż uprzedzić, mamo!
ALEKSANDER (bardzo onieśmielony) - Cześć! Proszę wybaczyć! Tak, należy się poznać... (nabiera odwagi) Dla mnie to przyjemne zaskoczenie, że moja małżonka ma córkę… tak młodą i atrakcyjną!
ALEKSANDRA (zdecydowanie) - Patrz, ale się nie zapatrz! (do Katji) To taki dziwkarz, że oka z niego spuścić nie mogę! Tylko baby i baby mu w głowie! (bierze go pod rękę i stają przed Katją)
ALEKSANDER (znowu onieśmielony) - Może nie w porę?
ALEKSANDRA - Cześć! Siedziała tu sama, skwaszona! Nagle - taka niespodzianka: mamusia i papcio przyjechali! (do męża) Nie zwracaj uwagi na to, jak wygląda... Taka jest od urodzenia! Ani nie pośpiewa, ani nie potańczy! Rozbieraj się, co tak stoisz? (do Katji) Też się ruszaj! Podaj kapcie! Jemu - męża, mnie - moje! Tak nas w metrze wymiętosili, zwyzywali! (do męża) Idź do kuchni! Ma kuchnię, jak w filmach!
KATJA (do Aleksandra) - Bardzo mi przyjemnie! Wchodźcie, proszę!
ALEKSANDER (wchodzi do kuchni) - Och, jaka piękna kuchnia!
ALEKSANDRA (w drzwiach) – Uprzedzałam: jak z obrazka! (wychodzi do Katji, na korytarz) Tylko nie chlapnij przy nim, że masz już pięćdziesiątkę!
KATJA - I co roku mam nowego tatę!
ALEKSANDRA - Ten papa - to twój ostatni tatuś! Nie bądź złośliwa, język ci nie uschnie, kiedy będziesz go tatusiem nazywać! Przecież nie przyjechaliśmy na zawsze! Najwyżej na miesiąc... dwa... Póxniej zobaczymy co dalej! (głośno) Nie wyjedziemy, póki jej za mąż nie wydamy!
KATJA - Nie chcę wychodzić za mąż!
ALEKSANDRA - Ha! Tylko, żeby mamie na złość, coś powiedzieć! Ale myśmy ci już znaleźli!
KATJA - Co znaleźliście, mamo?
ALEKSANDRA - Niedługo cierpiałaś! Już na dworcu dzwoniliśmy do niego i zaprosiliśmy do ciebie!
KATJA (przynosi telefon) – Teraz stąd zadzwoń i odwołaj zaproszenie!
ALEKSANDRA (odpycha telefon) - Za późno! Jest już w drodze! Nie opieraj się - znalazłam ci odpowiedniego kandydata!
KATJA (ironicznie) - Też młodszego?
ALEKSANDRA - Nie, twój jest starszy od ciebie!
KATJA - No jak to tak, mamusiu?! Sobie małolata, a mnie dinozaura?
ALEKSANDER (z kuchni) - Kobiety! Zapomniałyście o mnie…!
ALEKSANDRA (spieszy do niego, troskliwie) - Córkę pocieszam! Tak się dręczy, że maż ją rzucił!
KATJA (z udręką) - Mamo…
ALEKSANDER (do Katji) - Niech pani nie zwraca uwagi! My, mężczyźni - wszyscy jesteśmy tacy. To odchodzimy, to przychodzimy, spokój nam się tylko śni! Tym bardziej, że z pani taka atrakcyjna, ciekawa kobieta w sile wieku!
ALEKSANDRA (do Katji) - Widzisz, już podrywa!
ALEKSANDER (do Aleksandry) – Mówię szczerze, a ty przekręcasz moje słowa! Zawsze próbuję pocieszać kobiety!
ALEKSANDRA - Zaraz przyjedzie Rusłan, to ją pocieszy!
ALEKSANDER (do Katji) - Rusłan to mój brat. Jest nas sześciu braci. Rodziliśmy się co rok, jak to się mówi – co rok prorok, ale żonaty jestem tylko ja. (zdecydowanie odbiera Katji telefon i zaczyna wybierać numer) Lepiej nie Rusłanа, а Romana.
ALEKSANDRA - Dzwoniliśmy najpierw do Romana, ale go nie było. Zaś Rusłan - był! Kogo udało się znaleźć, tego dopuść! (odbiera mu telefon)
ALEKSANDER - Rusłan ma charakter! Nie każda kobieta to wytrzyma! (do Katji) Pani jest kobietą delikatną i nieodpowiedzialną, to rzuca się w oczy... (znowu zabiera telefon)
ALEKSANDRA - Och, jak się mój słowik rozśpiewał: delikatna! Jęzora sobie nie rozpuszczaj! Lepiej powiedz, czy spodoba się Rusłanowi? (zabiera mu telefon)
ALEKSANDER – Jakżeby nie? My, bracia, mamy jednakowy gust, co do kobiet... Jesteśmy różni, ale w stosunku do kobiet - tacy sami, cenimy wszystkie kobiety.
ALEKSANDRA – Cenić możesz, proszę bardzo, tego nikt ci nie odmawia! Ale jak twój Rusłan zapatruje się na sprawę ślubu?
ALEKSANDER - Dlaczego nie? Zdarzało się, że nawet się żenił! Co charakterystyczne – nigdy, żadnej żony nie rzucił!
KATJA - Gdzie je podziewał? One go rzucały?
ALEKSANDER - Można tak to ująć. Jest trzykrotnym wdowcem. Pochował trzy żony. Zawsze z szacunkiem obchodził pominki i rocznice...
ALEKSANDRA - Ale Katja miałaby szczęście, jeśliby się z nią ożenił! Jak ja się boję, że mu się nie spodoba?!
KATJA - Nie bój się, mamo! Za mąż nie wyjdę. (zabiera słuchawkę i zanosi na miejsce)
ALEKSANDRA - Niepotrzebnie masz nadzieję, że ten twój wróci do ciebie. Od dwudziestolatki nigdy nie odejdzie! Skąd ci to przychodzi do głowy!
KATJA - Starczy, mamo! (chce zmienić temat i idzie do kuchni) Jak dojechaliście?

Aleksandra i Aleksander idą za nią.

ALEKSANDRA - Przyjechaliśny tylko dla twojego dobra! Żeby cię wydać za mąż!
KATJA - Mamo, starczy!
ALEKSANDRA – Niby jak, w takim razie, planujesz żyć bez męża?
KATJA - Po co mi mąż?
ALEKSANDRA - Jasne! Czyś jesteś prostytutką, żeby żyć bez męża? (do męża) Nigdy się nie zadawałam z nikim innym - tylko z chłopami! Nigdy! Nie mam pojęcia, jak może wyglądać seks nie z mężczyznami! Bez chłopa, nic bym nie mogła! Nie wyobrażam sobie nawet, jak można to robić! Z facetem - sprawa jasna, ale z nie-facetem - nie umiałabym nawet rozpocząć!
ALEKSANDER – Jakby się mężczyźni nie zachowywali, porządna kobieta zawsze ich pociąga.
ALEKSANDRA - Myślisz, że twój Rusłan się z nią ożeni?
ALEKSANDER - Phi! Jeśli nie, to mam jeszcze czterech braci w rezerwie!
ALEKSANDRA - Oj, żeby ją wziął, nie? Ty, ze swojej strony, zarekomenduj moją Katję Rusłanowi! Chociaż nie jest ładna, za to - czysta i jak gotuje... Obsłuży go, jak nikt! Co będzie sam siedział? Podnieś się z krzesła, pokażę ci mieszkanie! (do Katji) Co tu, u ciebie, tak zajeżdża? Nie rozumiem! Kota sobie wzięłaś?
KATJA - Prawie! Siadajcie! Wypijemy herbatę! Co wam podam do herbaty? Nie oczekiwałam gości!
ALEKSANDRA - Nie jesteśmy gośćmi! My - swoi! Nie trzeba się z nami cackać! Nie trzeba żadnej herbaty! Podaj mięso, ser... barszcz, jeśli masz, albo coś takiego, też podaj! Sasza lubi z rana sobie podjeść! Tylko mu nakładać! Co masz - wszystko podaj! Nie jesteśmy wybredni! Skąd u ciebie tyle mleka? Co tam, w kotle? (zagląda) Kasza?
KATJA - Pszenna.
ALEKSANDRA - Boże zlituj się, po co ci tyle kaszy? Na cały rok od razu gotujesz, czy jak? (otwiera lodówkę) A w lodówce - na odwrót - pusto!
KATJA - Prowadzę zdrowy tryb życia!
ALEKSANDRA - Forsy nie masz, czy co? Wystąp! Wystąp do sądu, o połowę jego pensji! Niech ci płaci połowę zarobków! Prawda, Sasza?
ALEKSANDER - Rzadko się to zdarza, żeby mąż byłej żonie połowę kasy oddawał. Ty, Szura, wyciągaj z toreb, co trza!
ALEKSANDRA – Jeszcze co! Ciągnęłiśmy to wszystko ze sobą, żeby przejeść? A czym na bazarze będziemy handlować? (do Katji) Dobrze, niech będzie tak, jak jest - daj mu kaszy!
ALEKSANDER - Przecie kasza to nic złego? Dobre jedzenie!

Katja stawia przed nim talerz z kaszą.

ALEKSANDER - Dziękuję! (próbuje) Bardzo smaczna kasza!
KATJA - Na zdrowie!
ALEKSANDRA - No to jedz! (do Katji) Ja też zjem! Zaraz poradzimy sobie z twoim kotłem! Nie przejmuj się! Jesteśmy po podróży, cały gar opróżnimy! (nakłada sobie) Rzeczywiście smaczna!
KATJA - W takim razie jeszcze jeden nastawię!
ALEKSANDRA - Po co? Drugiemu nie damy rady!
KATJA (zatroskana) - Zaraz jeszcze ugotuję kaszę... Potem muszę lecieć na wyścigi, do zoo i jeszcze do krawcowej!
ALEKSANDRA - Oho! Jaka się aktywna zrobiła, bez męża!
ALEKSANDER - Na wyścigi, to bardzo dobrze. Wsród kobiet to rzadkie, bardzo pociągające dla mężczyzn. (do Aleksandry) Lepiej jednak by było, gdybyśmy się wtedy do Romana dodzwonili. On cały dom wyprzedał, obstawiając konne gonitwy. Dlatego żona go rzuciła. Nie mogła wytrzymać tych wyścigów na hipodromie. Roman lepiej do niej pasuje. Poproszę jeszcze kaszy! Ostatni mało jadamy kaszy! To źle!
ALEKSANDRA (do męża) - Co ty, Szura, tak mlaszczesz! Nigdy przedtem nie mlaskałeś!
ALEKSANDER - Nie mlaszczę.
ALEKSANDRA - Przecież słyszę! Ktoś mlaszcze! Mam dobry słuch!
ALEKSANDER - Ja - nie.
ALEKSANDRA - To kto?
ALEKSANDER - Nikt!
ALEKSANDRA - Nie wypieraj się! (kokieteryjnie) Cenię mężczyzn, którzy mlaszczą. To znaczy, że mają temperament.
ALEKSANDER – W uszach ci mlaszcze! Ze starości!
ALEKSANDRA - Jakiej starości? Co chcesz przez to powiedzieć? Słuchaj, Katju! Przecież ktoś mlaszcze!
ALEKSANDER (drażni ją) - Ze starości, ze starości!
KATJA - To moja kotka mlaszcze!
ALEKSANDRA - Boże, zmiłuj się, ta twoja kotka musi być wielka, jak krowa! Mlaszcze, jak krowa!
KATJA - Prawda!
ALEKSANDRA - Wszystkim babom odbija, kiedy mąż je porzuci! Jedna weźmie sobie kotkę, druga, ta, która całkiem zgłupieje - psa! I trzymają w mieszkaniu! Tfu, na diabła ci to świństwo!
ALEKSANDER – Niech mi pani wybaczy, Katju, ale nie mogę milczeć. Każde zwierzę powinno być na swoim miejscu. Kotka - w stodole, pies - w budzie...
KATJA (przerywa, ironicznie) - Krowa - w oborze.
ALEKSANDER - Krowa nie ma tutaj nic do rzeczy. Dlaczego pani przekręca moje słowa?
ALEKSANDRA (do Katji) - Dlaczego jesteś niegrzeczna? Mów mu papa, a nie praw złośliwości! Pójdę, zobaczę, co to za kotka... Mlaszcze, jak krowa... (idzie) Kici-kici-kici...
ALEKSANDER (do Katji) - Pani zupełnie nie jest podobna do swojej mamy! Pani jest znacznie bardziej atrakcyjna!
ALEKSANDRA - Kici-kici... Znowu kasza!
ALEKSANDER - Mam nadzieję, że poznamy się bliżej. Mama jutro wybiera się czymś pohandlować, a ja, boję się, że moje samopoczucie mi nie pozwoli. Lepiej sobie tutaj poleżę... z panią... Bardzo mi się tutaj podoba... pani, mieszkanie, cisza...
ALEKSANDRA - Kici-kici… Siano! Boże ty mój! (zagląda do sypialni) Kici-kici! (straszny krzyk, błyskawicznie ucieka do kuchni, potyka się, upada, pełznie co sił, wczołguje się do kuchni, zamyka drzwi, opiera się o nie plecami i żegna się nerwowo krzyżem) Boże zmiłuj się! Wybacz mi grzechy moje! Kajam się panie, kajam, że całe życie w nierządzie żyłam! Że ze wszystkimi mężczyznami się puszczałam! Do wszystkiego się przyznaję i kajam się, Boże!
ALEKSANDER (podnosi się) – Puszczałaś się?
ALEKSANDRA (pada na kolana) - Boże, wybacz, Panie, odpuść!
KATJA - Mamo, uspokój się!
ALEKSANDER - Puszczała! Widzicie! A udawała, że ją wziąłem jako prawie dziewicę!
ALEKSANDRA (łapie Katję za ręce) - Córeczko moja, w twojej sypialni... Wiesz, kto tam jest?
ALEKSANDER - A kto, u was, bab, bywa w sypialniach? Wiadomo - chłopy!
ALEKSANDRA - Chłopy! Chłopy z rogami nie chadzają!
ALEKSANDER - Cha, cha - jeszcze jak! (demonstracyjnie szczypie się w głowę) U mnie już, przez ciebie, zaczynają wyrastać!
ALEKSANDRA (zapomina o wszystkim, kłótliwie) – Niby do czego ta aluzja?
KATJA - Spokój! Tu jest krowa! Coś się tak wystraszyła, mamo? Krowy?!
ALEKSANDRA (zdumiona) - Krowa?
ALEKSANDER - Puszczała?
KATJA - Mamo, krowy nie widziałaś?
ALEKSANDRA - Krowy?!
ALEKSANDER - Puszczała…
KATJA - Krowa! No i co z tego?
ALEKSANDRA - W sypialni?
KATJA - Teraz w sypialni, ale chodzi sobie - gdzie chce!
ALEKSANDRA - Krowa?!
ALEKSANDER - Puszczała…
KATJA – Wystarczy. Czas już ją karmić! (łokciem sprawdza temepratutrę kaszy w kotle) Ostygła, chyba można ją podać.
ALEKSANDRA - Krowie?
ALEKSANDER (do Aleksandry) - А co ty myślałaś, że z kotki tyle mleka nadoiła?
ALEKSANDRA – Od krowy?
KATJA (nakłada do kryształowej wazy kaszę) - Chodźcie, przedstawię was!
ALEKSANDRA - Krowie?
KATJA (idzie do sypialni, niesie kaszę) - Krasulko, radości ty moja!
ALEKSANDRA (idzie za nią, jeszcze wstrząśnięta) - Krowa?
KATJA (na progu sypialni) - Krasulo, widzisz, jak babcię nastraszyłaś!
ALEKSANDRA (innym tonem) - Jaka ja babcia dla twojej krowy? Zupełnie ci odbiło, kiedy zostałaś bez chłopa! W kryształach krowie żarcie podaje!
Dzwonek do drzwi.
ALEKSANDRA - Narzeczony!
KATJA - Czyj?
ALEKSANDRA - Twój! Schowaj krowę! Natychmaist ją ukryj!
KATJA - Mamo, ona ma ze trzysta kilo! Pomyśl, gdzie ją można schować?
ALEKSANDRA (w panice) - Oj, co robić? Nie weźmie cię z krową!
KATJA - Dlaczego? Powiemy, że krowa to moje wiano!
ALEKSANDRA - Choć przez chwilę udawaj normalną!
KATJA (melodyjnie i złośliwie podśpiewuje) – Miała męża starego, miała męża groźnego… (otwiera drzwi)
RUSŁAN (wchodzi z tortem i różami, przygląda się Katji i Aleksandrze) - Nieproszony gość gorszy od Tatarzyna!
Aleksandra wybucha śmiechem.
RUSŁAN – Ale – my jesteśmy Tatarami. Czy mój brat uprzedził, że jesteśmy Tatarami?
Aleksandra śmieje się, jak szalona.
RUSŁAN - Ale tylko w połowie… Wpuści mnie pani? (wyciąga róże i tort ku Katji)
KATJA - Proszę, niech pan wejdzie! (przyjmuje róże i tort) Dziękuję! (wyciąga rękę) Katja Andriejewna!
ALEKSANDRA - Katju, po co ty rękę podajesz? Po prostu pocałujcie się od razu... przecież jesteście już krewnymi! Zachowujecie się, jak obcy! Sasza, Sasza, szybciej!
ALEKSANDER (wychodzi z kuchni i dosłownie przykleja się do przybyłego) - Brat!
RUSŁAN (obejmuje go, klepie po plecach) - Witaj, Tatarzynie! Znowu się ożeniłeś! Gratuluję!
ALEKSANDRA - Oto, jakiego Bóg mi zesłał wesołego szwagra! No, chodź, pocałujemy się!
RUSŁAN - Nie wolno się ze mną całować. Jestem namiętnym mężczyzną. Sasza będzie zazdrosny. My, Tatarzy, jesteśmy zazdrośni. Według ostatnich naukowych wykopalisk, Otello okazał się być Tatarem!
ALEKSANDRA (chichocze) – Katja, ale ci się udało! Jaki żartowniś! A kto to ten Otełło?
RUSŁAN - Też nasz krewny.
ALEKSANDRA - Oj, ale się udał! Katja, choć ty go pocałuj!
RUSŁAN - Nie będę się sprzeciwiał. Rusłan Rifatowicz!
KATJA - Niech się pan rozbierze, proszę!
ALEKSANDRA (do Rusłana) - Moja córka jest nieśmiała.
RUSŁAN – Nie widzę nic w tym niemiłego.
ALEKSANDRA - Później pana pocałuje! Popatrz, Katja, jeszcze ciebie nie widział, a już z różami i tortem. (do Rusłana) Taki gest! Wystarczyłoby jedno! Po co pan trwoni pieniądze?
KATJA - Mamo! Jak można - bez gestu? Rusłan przyszedł w swaty!
ALEKSANDRA - Katka, coś ty? (do Rusłana) Niech pan jej nie słucha, jest teraz trochę nie… tego!
KATJA – Przecież ciągle mówiłaś: przyjdzie narzeczony!
ALEKSANDRA - Mało co ja plotę? Żartowałam!
KATJA - Zmyliłaś mnie! (do Rusłana) Przyszedł pan prosić o moją rękę, czy nie?
RUSŁAN - W zasadzie to lubię, kiedy kobieta od razu bierze byka za rogi!
ALEKSANDRA - Co wy dzisiaj ciągle o tych rogach?!
ALEKSANDER - Wchodź, Rusłan! Karmią tu nas kaszą!

Wszyscy wchodzą do kuchni. Katja stawia tort na stole. Niewidocznie dla mężczyzn, Aleksandra pokazuje Katji rogi: żeby ta schowała krowę.

KATJA - Pójdę, postawię kwiaty do wazonu! (do Rusłana) Dziękuję za róże! Bardzo piękne! (wychodzi do sypialni)
ALEKSANDRA (do Rusłana) - Moją córkę właśnie mąż porzucił! Odbiła go jej jakaś żmijowata małolata!
RUSŁAN - A więc, młodziutka?
ALEKSANDER - Żmijo! Nie mów nam o innych żmijach, lepiej o sobie nam opowiedz!
ALEKSANDRA - Nie mieli dzieci! Teraz Katja ma całe to mieszkanie! Mieszka tu sama!
ALEKSANDER - Sama! Niczego sobie - sama!
ALEKSANDRA - Sama! Właśnie dlatego, u niej z głową teraz nie całkiem… no...

Katja zagradza wejście do sypialni fotelami.

ALEKSANDER - Niby ona ma z głową coś nie w porządku, ale to ty diabła widujesz! Masz może nadzieję, że zapomnę? Nie bój się: nie zapomnę!
ALEKSANDRA - Może by tak, ciut samogonu, na powitanie?
RUSŁAN - Samogon? W ciągu dnia?
ALEKSANDRA - Trzeba, trzeba! (grzebie w torbie) Mamy swój, własny wyrób! (wyciąga dziesięciolitrowy kanister i stawia na stole) Poradzimy sobie z nim we czworo?

Wchodzi Katja i wpada w szok na widok kanistra.

RUSŁAN - Nie za dużo?
ALEKSANDRA - Bo co? Nie musimy chodzić po linie! Zakąskę też mamy! Spójrz, ile kaszy!
RUSŁAN (do Katji) - Mogę zadać intymne pytanie?
ALEKSANDRA - Dzięki Bogu, dziewic tutaj nie ma! Pytaj!
RUSŁAN - Po co tyle kaszy? Co pani z nią robi?
KATJA - Jem. Ostatnio nabrałam na nią apetytu.
RUSŁAN - Pani zjada to wszystko?
KATJA - Oczywiście! Popijam mlekiem. Prowadzę zdrowy tryb życia.
RUSŁAN - To przyjemne, kiedy kobieta w balzakowskim wieku dba o siebie!
KATJA – Pańskim zdaniem wygladam już na balzakowski wiek?
RUSŁAN - Tak. Ja też nie jestem pierwszej świeżości, a nawet nie drugiej. Mnie wydawałoby się nawet niepoważne, gdyby pani była młodsza.
ALEKSANDRA - Już nalałam! Teraz - tylko wypić! I zakąsić kaszą!
ALEKSANDER (mrocznie) - Są takie, które zdrowy tryb życia prowadzą, i są takie, w balzakowskim wieku, które ciagle jeszcze puszczają się. A mężowi mydlą oczy kaszą!
ALEKSANDRA - Oj, po co my ciągle o tej kaszy! Przypomniałam sobie! Czego nie przywieźliśmy ze sobą?! (biegnie do toreb, wyciąga słoje, zwitki) Rusłan, zajmij się narzeczoną!
ALEKSANDER (podchodzi do niej) – Zajmij się! Mąż ci już nie wystarcza?

Wnoszą pakunki do kuchni.

ALEKSANDRA (rozpakowywuje) - Kapustka, ogóreczki, słoninka... (bierze szklankę) Za znajomość, do dna!

Aleksander i Aleksandra wypijają równocześnie i ze znawstwem. Rusłan wypija połowę, а Katja ledwo moczy usta.

ALEKSANDRA - Katju, pij, nie wywyższaj się!
RUSŁAN - Z wiekiem należy ograniczać się w niektórych sprawach. (do Katji) Pozwoli pani się obsłużyć? Co pani włożyć na talerz?
KATJA - Lepiej ja panu usłużę! Pan jest gościem. (nakłada mu)
ALEKSANDER (do Aleksandry) - Łapy przy sobie!
ALEKSANDRA (zdziwiona) - No coś ty, Szurik? Przecież zawsze lubiłeś?
ALEKSANDER - Wcześniej tak, a teraz nie. Trzymaj łapy przy sobie!
ALEKSANDRA - Przecież ja tylko… mojego skarbuńka...
ALEKSANDER - Łapy przy sobie, powiedziałem! On dla ciebie już nie jest skarbuńkiem! Puszczalska!
RUSŁAN (do Katji) - Podoba mi się pani. Wie pani, nie interesuję się młódkami. Zupełnie.
KATJA - To godne szacunku. Bardzo to cenię u mężczyzn. Od niedawna.
RUSŁAN - Problem nie w tym, że pani nie jest młoda. Pani jest jakaś specjalna, nie jak inne. Pani ma większą klasę!
KATJA (ironicznie) - Dziękuję!
ALEKSANDRA - A wypić? Wypić?! (nalewa)
ALEKSANDER (do Aleksandry) - Twoje sztuczki nic nie dadzą. Wypić, to ja wypiję, a pamiętać - będę!
ALEKSANDRA (do Katji i Rusłana) - Dlaczego nie pijecie? (do Rusłana) Uprzedzam pana, że moja córka zupełnie nie ma temperamentu. Wcale się we mnie nie wdała. Jedyna nadzieja w panu.
RUSŁAN (do Katji) - To prawda, pije – jak pani!
KATJA - W ogóle nie piję. Proszę nie zwracać na mnie uwagi!
RUSŁAN - O nie, będę zwracał! Powiem pani: młodych babek nie lubię. Z tymi ich pseudo-ambicjami i fumami!
ALEKSANDER (do Aleksandry) - Znowu się wzięłaś za swoje? Gdzie te łapy?!
ALEKSANDRA - Saszka, tak mi się chce! Przecież ja - mam temperament!
ALEKSANDER - Dam po łapach!
ALEKSANDRA - Saszka, nie wolno tak... wigor utracisz... Kiedy teraz jechaliśmy pociągiem... w korytarzu, no nie?
ALEKSANDER - Co w korytarzu? No co? Paliłem papierosa! Bezwstydnico!
ALEKSANDRA - Oj!... W głowie mi się kręci... A później... w przedziale? Nic nie było? Spadliśmy z foteli... więcej w nas energii, niż u tych młodzików, nie?!
ALEKSANDER - Co ty mówisz! Przypomnij sobie lepiej, ile masz lat!
ALEKSANDRA - Chodźmy do łazienki, to ci pokażę, kto ile ma lat! Pokażę ci! Zobaczysz, ile mam lat! (głośno) Córeczko! Pójdziemy z tatusiem do łazienki, porządnie ją obejrzeć. Gdzieś tak, na piętnaście minut! (ciągnie Aleksandra)
ALEKSANDER (idzie za nią, ale potem nagle zawraca) - Nie, zostanę! Wiecej łazienek od ciebie widziałem. Teraz sobie posiedzę. A ty idź, weź prysznic! Zimny!

Aleksandra wychodzi.

RUSŁAN - Dla mnie, wiek nie jest najważniejszy. Tylko, żeby kobieta była samodzielna, spokojna, bez dziwactw... Dokładnie taka, jak pani!

Z sypialni dobiega przeciagłe - Muuuuuuuu.... Katja wybiega do sypialni.

ALEKSANDRA (wraca) - Muuuuu… muuusimy później! A teraz wypijmy!
ALEKSANDER - Nie wierz babom, Rusłanie, nie wierz! Durnia z ciebie…! Tu...
ALEKSANDRA (przerywa) - To dla ciebie, Saszka, pełniutki! Tak, jak ty lubisz - po same brzegi! Chyba, że już zupełnie nic nie możesz?!
ALEKSANDER (groźnie) - Ja mogę, wszystko mogę, co należy. Ale ty, to za dużo, co możesz! (wypija haustem)
ALEKSANDRA - O, jakiego mam mężczyznę! Temperament w czynach, a nie tylko w słowach! Chodźmy, obejrzymy łazienkę!
ALEKSANDER - Zapomnij! Wiecej żadnych łazienek nie będzie! (do Rusłana) Rusłan, wszyscy ciebie okłamują. Wiesz, kto tu jest w sypialni?
RUSŁAN - Sasza, to nie moja sprawa.
ALEKSANDER - Jestes moim bratem, nie mogę milczeć. W sypialnie jest krowa!
RUSŁAN - Wiem.
ALEKSANDER - O czym wiesz?
RUSŁAN - O krowie.
ALEKSANDER - Już?
RUSŁAN – Zatem - w sypialni? Kiedy wszedłem, wiedziałem, że krowa, ale nie wiedziałem - gdzie? Po zapachu. I muczeniu. Zatem - w sypialni?
ALEKSANDER - Drwisz sobie z brata? To idź, zobacz!
RUSŁAN - Po co? Czy ja krowy nie widziałem?
ALEKSANDRA (zdumiona) - Rusłanie, nie dziwi ciebie ta krowa?
RUSŁAN - A co, to jakaś specjalna?
ALEKSANDRA - Właśnie w tym problem, że to krowa, jak krowa! Najzwyklejsza!
RUSŁAN – Dlaczego w takim razie mam się dziwić zwykłej krowie?
ALEKSANDRA - Niech pan tylko sobie nie pomyśli, że Katja zawsze miała krowę! Wcześniej miała męża. Żyli razem przez trzydzieści lat, dopiero potem - krowę.
ALEKSANDER (w końcu do niego dotarło) - W sypialni jest krowa?

Katja wraca.

ALEKSANDRA - Katju, skąd wykopałaś tę krowę?
KATJA - Przed samą klatką schodową. W istocie, ją wykopałam. Spod śniegu. Zawiało ją.
ALEKSANDRA - W dzieciństwie Katja wszystkie zwierzątka przygarniała! Odnosiła rodzicom swojego męża... byłego... nie, wtedy - przyszłego... Bo Katja mieszkała z babcią! Ja zaś byłam zamężna. Urodziłam Katję, kiedy byłam zupełnie młodziutka, taka młodziutka, sama byłam taka jeszcze młodziutka...
ALEKSANDER (mrocznie) - Pewnie miałaś dziesięć lat! Jeśli wierzyć w to, co mi plotłaś o swoim wieku!
RUSŁAN - Osobiście, to ja młodych nie uznaję wcale! Zgadza się pani ze mną, Katju Andriejewna?
KATJA - Z czym się zgadzam, przepraszam, ale nie zrozumiałam?
RUSŁAN - Wszystko pani zrozumiała, zapewniam panią. Wszystko pani zrozumiała, tylko tak...
ALEKSANDRA - Katji brak temperamentu, zupełnie nic...
RUSŁAN - Wypijmy z zdrowie Kateriny Andriejewny!
ALEKSANDRA - Oj, już wpadła mu w oko, wpadła! Znam się na tym! Gorzko! Gorzko!
ALEKSANDER (ze złością) - Znasz się na tym, to pewne. Całe swoje życie tylko tym się zajmowałaś!
ALEKSANDRA - Co ty, Saszka?
ALEKSANDER - Później pogadamy!
ALEKSANDRA - Wpadła w oko. Wpadła...
RUSŁAN - Proponuję wypić za panią, Katju Andriejewna. I za miłość!
KATJA - Lepiej po prostu - za znajomość!
RUSŁAN - Pani słowa są dla mnie rozkazem.
ALEKSANDRA - Pierwszy raz widzę, żeby na ciebie jakiś mężczyzna tak leciał!
ALEKSANDER (do Aleksandry) - Na ciebie to wielu leciało! I leżało. Wolnego miejsca na tobie już nie pozostało. Całą ciebie oblecieli, we wszystkich miejscach! Jeszcze się tobą policzę, poczekaj!
ALEKSANDRA - Rusłanie, widzę, że pan jest meżczyzną. Jak pan to ocenia?.. Jeżeli kobieta była cały czas mężatką.. Czy w pańskich oczach to wada? Może jest lepiej, żeby kobieta miała doświadczenie? Wielkie doświadczenie... i wielu…
RUSŁAN - Mnie to nie dotyczy, czemu mnie pani o to pyta? Nie oskarżam kobiet. Mnie nie krępuje konkurencja. Mogę jeszcze kobiecie, jak trzeba dogodzić! Pani, Katju Andriejewna, nie krępuje nasza rozmowa?
ALEKSANDRA - Co ją ma krępować? Nie podlotek! Niedługo czterdziecha!
KATJA - Jaka czterdziestka, mamo?
ALEKSANDRA (wieloznacznie trąca Katję) - Racja, zapomniałam, już masz czterdziestkę... niedawno już ci stuknął czwarty krzyżyk...
ALEKSANDER - Właśnie w tej sekundzie!
KATJA - Mamo, już mi pięćdziesiątka na łeb spadła!
ALEKSANDRA - Jak zawsze: dodaje sobie lat!
RUSŁAN - Po co?
ALEKSANDRA - Kokietka!
RUSŁAN - My, Tatarzy, jesteśmy cięci na baby!
ALEKSANDER (rozluźnił się) - My, Tatarzy, jesteśmy jak ogiery! Dla bab!
ALEKSANDRA - Tam, w korytarzu wagonu, byłeś jak koń! Zupełnie jak koń. I to jaki! Niczym Dżyngiz-Chan!
RUSŁAN (już pijany) - Przyjrzała mi się pani dobrze, Katju Andriejewna? (obejmuje ją) Ja... ja pani... choćby zaraz... choćby zaraz, mogę dogodzić!
KATJA (odsuwa się delikatnie) - Jak to dogodzić, nie rozumiem?

Aleksandra chichocze.
Katja wychodzi do sypialni. Aleksandra z krzykiem: „Katju, Katju, no coś ty?” - idzie za nią.

ALEKSANDER - Ty, bracie, najważniejsze, to zakąszaj, bo do samogonu nie masz mocnej głowy. Uważaj, aby ci samogon nie podstawił nogi, w najmniej odpowiednim momencie!
RUSŁAN (trochę agresywnie, jakby obrażony) - Czynisz aluzję, że nie potrafię kobiety zadowolić? Eh, jeśli by tylko Katja Andriejewna dała znak, tak bym ją zadowolił, że by długo pamiętała! Gdybym tylko wiedział, że na pewno, że nie jest przeciw!
ALEKSANDRA (z powrotem w kuchni) - A kiedy, my, kobiety, jesteśmy przeciw?
ALEKSANDER - Nie tobie proponują!
RUSŁAN - Nie rozczarowałbym Kateriny Andriejewny!
ALEKSANDRA (chichocze) - Trzyma w sypialni krowę! (ciągnie za rękę Aleksandra) Chodźmy, pokażę ci łazienkę!
ALEKSANDER - Przypiliło cię?!
ALEKSANDRA - Spójrz lepiej na swojego… i na moją. On już całkiem…, a ona też.... Musimy odejść na chwilkę! Na pół godzinki. On już jej pokaże… (głośno) Katja, gdzie zniknęłaś? Szybko, chodź tutaj!
ALEKSANDER (do Aleksandry) – Znam cię już miesiąc, a nic innego od ciebie nie słyszałem, jak tylko o tym! Nawet w telewizji tylko to oglądasz! Ile ty masz lat?

Katja wraca, ale stoi na progu kuchni.

ALEKSANDER - Katju, na przykład, ile pani liczy wiosenek?
KATJA - Ja? (chce odpowiedzieć)
ALEKSANDRA (przerywa jej jazgotliwie) - Katju! Nie próbuj wsypać matki!
ALEKSANDER - No, pięćdziesiątka pani już stuknęła, czy jeszcze, póki co, Bóg nie dopuścił?
ALEKSANDRA - Katju, milcz!
KATJA - Mamo, co ty wyrabiasz?
ALEKSANDRA - Milcz! Przeklnę! (wypycha Katję z kuchni)
ALEKSANDER (za nimi) – Można uważać mnie za durnia! (do Rusłana) To się nazywa - ożeniłem się! Ani razu normalnego obiadu nie zrobiła! Sam sobie piorę! Wszędzie brudno! A ta tylko się przechadza! Goła! Cała wieś się ze mnie śmieje, przejść uliczką nie mogę, odkąd się z nią ożeniłem!

Aleksandra z dumną miną wchodzi do kuchni.

ALEKSANDER (do niej) - Komu jesteś potrzebna, stara łachudro? Z ciebie próchno już się sypie, a ciągle przodkiem się nadstawiasz!
ALEKSANDRA - Ja - łachudrą?! Ze mnie się sypie?! Nie jestem nikomu potrzebna? (dumnie prostuje się) Ze sto rogów już ci przyprawiłam!
ALEKSANDER - Ach ty, żmijo przeklęta! No, teraz się trzymaj! Zaraz wybiję z ciebie cały ten twój „temperament”! (podchodzi do niej zdecydowanie i groźnie)
ALEKSANDRA - Zabijają!!!
Aleksander odskakuje, jak oparzony.

KATJA - Rusłanie Rifatowiczu! Niech pan natychmiast zabierze stąd swego brata!
RUSŁAN (już mocno pijany) - Niech pobije! Kto piwo warzy, niech je wypije!

Aleksander znowa naciera.

ALEKSANDRA - Ludziska, na pomoc!
KATJA - Koniec! Wzywam milicję! (łapie słuchawkę)

Aleksander łapie Aleksandrę za gardło, ta wyrywa się, nie może mówić.

KATJA (odciąga Aleksandra od Aleksandry) - Nie dotykaj mamy! Mamo, odejdź od niego! Wszyscy - precz stąd!

Aleksandra odskakuje i chowa się za Rusłanа.

ALEKSANDER - Katju Andriejewna, pani jest porządną kobietą, ale w sprawy naszej rodziny niech pani nie wpycha nosa, poradzimy sobie bez pani! (rzuca się ku Aleksandrze)
RUSŁAN (do Aleksandra) - Swoje rodzinne sprawy załatwiaj we własnym domu! A tutaj, jak ci zaraz dam w łeb! Siadaj i siedź!
ALEKSANDRA (do Aleksandra) - Siadaj, jak ci powiedziano! Bo dostaniesz w łeb, i zaraz milicję….!
ALEKSANDER (siada na uboczu, mroczny) – To nic, posiedzę, poczekam, pogadamy...

Katja wychodzi.

ALEKSANDRA (do Rusłana) - Z pana to mężczyzna pełną gębą! Zaraz wypijemy sobie z panem, a ten niech sobie w kącie posiedzi! Bo się taki... (nalewa samogonu) Pan, Rusłaniku, taki...
RUSŁAN (bierze szklankę) - Taki?
ALEKSANDRA – Dowódca! Kobieta, kiedy spojrzy na pana, od razu widzi – dowódca. Czeka, żeby jej jaki rozkaz wydał! Zaraz wszystko wykona, natychmiast…Z pana taki dowódca… Och, jaki dowódca! Prawda, Katju? (odkrywa, że Katji nie ma. Głośno) Katju! Katju! (wychodzi po Katję)
ALEKSANDER - Co za łajdaczka! Mówi niby normalne słowa, a wszystko brzmi bezwstydnie.
RUSŁAN - Wyglada na to, że chybiłeś, bracie! Po co się żeniłeś?
ALEKSANDER - Zawróciła mi w głowie! A to wódeczka, a to łóżeczko, całkiem mi w głowie zakręciła! Straciłem rozum!
RUSŁAN - Nigdy go nie miałeś. Zawsze byłeś głupi z babami. I taki pozostałeś!
ALEKSANDER - Za to, z chorymi, jak ty, nie żeniłem się. Żeniłeś się z litości, a później zasuwałeś na same lekarstwa!
ALEKSANDRA (przyprowadza Katję) - Co ty tak, tylko przy swojej krowie sterczysz?
KATJA - Czego ode mnie chcesz, mamo?
ALEKSANDRA - Popatrz, jaki dowódca przed tobą! Marszałek!
ALEKSANDER - Nie słuchaj jej, Rusłanie! Podlizuje się, podlizuje, a potem do grzechu doprowadzi!
RUSŁAN - Ja - nie jestem tobą! Ja obchodzę się z kobietami. U mnie, każda baba zna swoje miejsce!
KATJA - Starczy, koniec! Wybaczcie, ale mam swoje sprawy! Ty, mamo, połóż się, odpocznij po podróży. A panów proszę o wyjście!
RUSŁAN (od razu wstaje) - Katju Andriejewna, proszę wybaczyć. Do pani osobiście nic nie miałem. Mam zamiar nadal panią szanować, po prostu za dużo wypiłem.
KATJA – Popiliście sobie, a teraz idźcie i wyśpijcie się!
RUSŁAN - Chodźmy, Tatarze! Opowiesz, jak żyjesz.
ALEKSANDRA - Dokąd pójdzie Tatarzyn? Katju, wyganiasz z domu mego męża? Jak ty się do matki odnosisz?
KATJA - Niech Aleksander Rifatowicz zostanie, ale żeby nie było żadnych awantur, mamo! Samogon schować.
ALEKSANDRA - Komu jest teraz potrzebny? Wypiliśmy za znajomość. Czas na herbatę.
RUSŁAN (już ubrany) - Sasza, idziemy. Katja Andriejewna nie należy do tych kobiet, u których można popijać. To inna kobieta.
ALEKSANDER - Proszę mi też wybaczyć, Katju. To takie zaskoczenie, że matka jest taka, a córka taka… Chodźmy, bracie! Mam ci co opowiadać, chociaż tylko od miesiąca żyjemy razem.
ALEKSANDRA - Dokąd? Dokąd? A kto herbatę wypije? Już nastawiłam!
RUSŁAN - W moim domu też mam herbatę.
ALEKSANDER - Już, chodźmy! Sama sobie pij herbatę, bez nas!
ALEKSANDRA - Katju, czy tobie żal nawet herbatą ich poczęstować? Mężczyzna wydał pieniadze na tort, a ty tort sobie, a jego – precz?!
RUSŁAN - Tort nie ma tu nic do rzeczy. Zjedzcie go sobie na zdrowie!
ALEKSANDRA - Już zakipiała woda. Niech wypiją herbatę, potem pójdą trzeźwi. Inaczej może im się co przytrafić…
RUSŁAN - Nic się nie stanie! Na odwrót, wszystko jest, jak trzeba. Do widzenia!
KATJA - Przepraszam, rozgorączkowałam się. Zapraszam - wypijmy herbatę!
RUSŁAN - No, nie wiem... Pani tak z grzeczności...
ALEKSANDRA - Namawiaj, Katju, namawiaj... Mężczyźni tacy są, ich zawsze trzeba namawiać!
RUSŁAN - Chętnie, ale nie chcę być ciężarem... Jeżeli tylko na pół godzinki...
ALEKSANDRA - Siadajcie, siadajcie. Wypijemy herbatę! Herbata, tort – pełna kultura. A ty, Katju, postaw róże na środku stołu! Będziemy siedzieć i rozmawiać - jak w filmach!

Katja wychodzi.

ALEKSANDRA (do Aleksandra, przez łzy) - Masz kawałek tortu! Wykroję ci ze środeczka, z brzoskiwnką!
ALEKSANDER - Ja - pamiętam. Tak ciebie przesłucham...
ALEKSANDRA - Co się ze mną dzieje? Kiedy siadam obok ciebie, aż mi się w głowie kręci... Co w tobie jest takiego, że przy tobie od razu tracę głowę? No, co w tobie takiego?
ALEKSANDER - Każdy mężczyzna to posiada!
ALEKSANDRA - Nie każdy, nie każdy! Tylko ty, jeden jedyny!
ALEKSANDER - A skąd niby wiesz? U wszystkich sprawdziłaś, czy co?
ALEKSANDRA - Nie u wszystkich, nieprawda!
ALEKSANDER - Widzisz, jak się przyczepiła... Wstyd przed ludźmi!
RUSŁAN - Tak, trafiła ci się taka napalona młódka,... nie żona, a jakieś perpetum mobile.
ALEKSANDRA (do Rusłana) - Lepiej by pan wziął przykład ze swojego brata! Przyszedł do mnie pół setki pożyczyć, bez żadnych tortów, i został. Rano już się pożeniliśmy. Cały miesiąc już bez siebie żyć nie możemy...
ALEKSANDER - Nie możemy, bo nie możemy, a tej pięćdziesiątki to nawet mi nie pożyczyłaś!
RUSŁAN - Znaleźli się, jak w korcu maku!
ALEKSANDRA - Pan pieniądze wyrzucił, a teraz tylko siedzi obok Katji. A za chwilę wychodzi! Przecież wpadła panu w oko...
ALEKSANDER - Niby gdzie może coś zrobić? W kuchni – my siedzimy, w sypialni - krowa…
ALEKSANDRA - Won z tą krową! We wszystkim przeszkadza. Powinna zapaść męska decyzja! Niech pan pokaże, że jest mężczyzną! Niech pan jej siebie zaprezentuje wszechstronnie!

Wchodzi Katja z resztkami róż.
KATJA - Zjadła róże!
ALEKSANDRA - Niech cholera weźmie tę krowę!
KATJA – Jestem niespokojna! Trzeba coś zrobić! Wszystkie róże zjadła!
RUSŁAN - Katju Andriejewna, przyniosę pani jeszcze cały snopek takich róż!
KATJA - Są pełne chemikaliów! Krasula może się otruć!
RUSŁAN - Niech się pani nie denerwuje, Katju Andriejewna! Czego to krowa nie może zeżreć! Nawet gwoździe!
ALEKSANDRA - Kiedy ściemnieje, krowę się wyrzuci i zaprowadzi jak najdalej stąd!
KATJA - Mamo!
RUSŁAN - W żadnym wypadku! To krowa, a nie jakaś mewka!
ALEKSANDRA - Krowy trzyma się na wsi! Właśnie, mógłby pan pomóc, Rusłanie Rifatowiczu! Przecież pan ma rodzinę na wsi!
RUSŁAN - Można. Czy pani się zgodzi, Katju Andriejewna, wysłać krowę na wieś? Dogadam się co do ceny, żeby pani nie oszukali.
KATJA - Nie sprzedam Krasuli.
ALEKSANDRA - No! Dywany, kryształy i pośrodku: krowa! Komu nie powiesz - ze śmiechu pęknie! Zobaczysz, milicja przyjdzie! Do wariatkowa cię odwiozą!
KATJA - Oczywiście, że krowie na wsi lepiej. Ale co zrobić, skoro tak się złożyło?
RUSŁAN – Mam odwioźć Krasulę na wieś, do ciotki?
KATJA - Nie, jej potrzebne jest serce!
RUSŁAN - Lepszego pani nie znajdzie! Ciotka, chociaż wiekowa, ale trzyma się. Bydło hoduje! Ma trzy krowy, świnie, króliki...
KATJA - Lubi zwierzęta?
RUSŁAN - Cała nasza rodzina je lubi!
ALEKSANDER (z różą w ręku) - Osobiście lubię tylko wołowinę i baraninę! (do Aleksandry) Chodźmy do łazienki!

Oboje wychodzą.

RUSŁAN - Ciotka tylko o swoich zwierzętach gada: kosmate moje, kochaniutkie moje! Za kilka miesięcy już wzejdzie trawa! Wypuści się Krasulę na łąkę. Ale będzie się cieszyła! A tutaj - co? Ani słońca, ani przestrzeni! Zaś tam: paś się, ile i gdzie chcesz! Wybór Krasuli, ile powietrza! Z bykiem ją poznamy, cielątko urodzi...
KATJA - Można będzie ją odwiedzać?
RUSŁAN - Do woli! Zawiozę panią, kiedy tylko pani zechce. W łaźni się pani wyparzy. U nas, tam, zachowała się jeszcze rzeczka. Nawet są w niej ryby! Łowimy je dynamitem. Na grzyby też można, jeżeli pani lubi... Stamtąd przywiezie pani śmietanę, masło, wszystko, co trzeba. Lodówki nabite są pod sufit. Wszystko swoje, ze sklepowym nie ma żadnego porównania.
KATJA - Przywiązałam się do Krasuli, wie pan... Tylko raz w życiu widziałam krowę... Kiedyś, w obozie pionierskim, słyszałam przez sem - Muuuuuuu... Wybiegłam z domku i podleciałam do płotu... Słońce ledwie wstało, rosa, mgła... obok brodziły krowy... Stary pastuch batem o ziemię uderzał... Wtedy poczułam: tu jest moja ojczyzna… Zapłakałam... Śmieszne, prawda?
RUSŁAN - Nic w tym śmiesznego, wszystko jak należy. Krowa - od wieków, to nasze...
KATJA - Moja Krasula... Przytulę się do niej, jest taka wielka, ciepła... podrapię ją między rogami... lubi też, kiedy ją drapać po szyi...
RUSŁAN - Każdą czułość lubią. A kto, zresztą, nie lubi?
KATJA – Jest dla mnie, jak rodzina... Kocha mnie... Rozumie pan?
RUSŁAN - Dlaczego mam nie rozumieć? Sam taki jestem...
ALEKSANDRA (wraca z różą) - Co za czasów dożyliśmy! Krowy walają się na ulicach! W dodatku - nikt jej nie ukradł! Zaś mojej Katji, wszystko zawsze jest potrzebne!
RUSŁAN - Dobrze zrobiła, że zabrała. Krowa, to nie żadna kotka, z której nie ma ani mleka, ani mięsa. Katja Andriejewna jest kobietą poważną. Jej uczynki są godne szacunku.
ALEKSANDRA - A co by było z krową, jeśliby nie pan? Kiedy ją pan stąd zabierze?
RUSŁAN - Nawet w tę sobotę!
KATJA - Ile lat żyją krowy?
RUSŁAN - Może mi pani w pełni zaufać! Zawsze wiem, kiedy czas... Nikomu nie powierzę Krasuli, sam ją zarżnę.

Katja wstaje.

RUSŁAN – O swoje zawsze dbam. Na wojnie można byle jak, ale dla pani – osobiście... Najpierw uderzę Krasulę w łeb młotkiem... (pokazuje na głowie Katji) O, tutaj. Tak ją stuknę, żeby nie zabić, tylko zamroczyć... (chełpliwie) Zwali się z nóg, ale będzie jeszcze żywa. Potem zedrę z niej skórę, jeszcze na żywo... powoli i dokładnie...
KATJA - Przecież to boli!
RUSŁAN (dumny ze strachu Katji, tonem przechwałki) - Na tym znam się lepiej od pani, więc rad pani nie będę słuchał! Inaczej - przepadnie jakość!
ALEKSANDRA - To mi mężczyzna, sam wszystko umie i zrobi!
RUSŁAN – Zwięźle mówiąc: będzie pani jadła mięsko ze swojej Krasuli i już innego nigdy nie zechce... Takiego, jeszcze pani nie jadła, ręczę...
ALEKSANDRA - Ile w niej mięsa! Miastowi to mają życie: mięso wprost na ulicy się wala! No, wreszcie wszystko idzie dobrze. Niech pan zabiera tę krowę w najbliższą sobotę!
KATJA - Nie oddam Krasuli!
ALEKSANDRA - Masz babo… Przez całe życie, co chwila - myśl, jak u motyla! To co z nią zrobisz?
KATJA - Tu będzie żyła! Dobrze nam razem!
ALEKSANDRA - Dobrze z krową? Idź się leczyć!
RUSŁAN - Nie, Katju Andriejewna, krowa nie nadaje się na lokatora do mieszkania. Niech pani sobie lepiej rybki kupi, czy inną donicę. Krowę - nie. Bez wybiegu nogi jej ścierpną, parch ją złapie, a bez słońca - gruźlicę złapie.
ALEKSANDRA - Słuchaj, co ci mówią!
KATJA - Zamienię mieszkanie na dom na wsi! Pójdę do pracy, jako nauczycielka francuskiego, do wiejskiej szkoły. Będę wstawać o świcie, doić Krasulę...
ALEKSANDRA - Co? Czy ktoś z was rozumie coś z tego, co ona mówi? Co ty pleciesz?
KATJA - Zamienię mieszkanie na dom na wsi.
ALEKSANDRA - Zmienisz mieszkanie! Tak? Drobiazg! A kto ci pozwoli? Trzeba cię do domu wariatów oddać!
KATJA - Niby kogo, mam się pytać? Mieszkanie jest moje! O swoim życiu sama mogę decydować. Już nie jestem dzieckiem. Mam pięćdziesiąt trzy lata!
ALEKSANDER (odwraca się) - Pięćdziesiąt trzy! Wszystkie tajemnice w końcu wychodzą na jaw!
ALEKSANDRA (odmachuje się od niego) - Poczekaj! Jak to sama? Co, sama jesteś na świecie? Sierota? Przyjechałam cię pocieszyć! Męża swojego zmusiłam do podróży! Pomyśłałam sobie – ucieszysz się! Całe życie byłyśmy oddzielnie, to chociaż na starość obok córki pomieszkam! Choć na starość córeczka zatroszczy się o mnie! Może przypomni sobie, że ma matkę! Bo choć mąż ją rzucił, to jego rodziców częściej wspomina, niż rodzoną matkę! Cudze nieboszczyki są dla niej ważniejsze, niż żywa matka!
KATJA – Ty, mamo, mnie, trzyletnią, podrzuciłaś dalekiej babce! Nie odwiedzałaś mnie nawet każdego roku!
ALEKSANDRA - Bezwstydnica, matce robi wyrzuty! Bezwstydnica! Co ty wiesz o moim życiu? Znasz je? Ciebie tylko raz mąż rzucił, a już głowę tracisz! A mnie ile razy rzucali?! A ja za każdym razem stawałam na nogi, dbałam żebyś zawsze miała tatkę! Lekkie życie miałam? Teraz przyjechałam na zawsze. Papcię ci też przywiozłam. Żebyś miała i mamusię, i tatusia...
KATJA - Możemy razem zamieszkać na wsi!
ALEKSANDRA - Po to, aby twoja rodzona mama dostosowywała się do potrzeb krowy? Mam żyć tak, zeby krowie było wygodnie?
KATJA - Mamo, później porozmawiamy! Nie denerwuj się. Porozmawiamy.
ALEKSANDRA - Jeszcze całkiem rozumu nie straciłam, żeby rozmowy o krowach prowadzić! Bydło stawia wyżej matki! Bezwstydnica! Dopóki bydło rządzi w tym domu, noga moja tu nie postanie! Natychmiast idę precz, nie mam już córki! Koniec!
RUSŁAN (do Aleksandra) - Idziemy, Sasza. Niech same to załatwią, co nam do tego?
ALEKSANDRA - Nie odchodźcie, umieram, serce mi stanęło... Córunia wpędziła matusię do grobu! Zaraz umrę!
KATJA - Co się stało? (do mężczyzn) Połóżcie ją na kanapie! Zaraz wezwę pogotowie!

Rusłan i Aleksander biorą Aleksandrę pod ręce i prowadzą do kanapy. Katja łapie za telefon.

ALEKSANDRA (daje się doprowadzić do kanapy, ale cały czas jęczy) - Chce mnie wsadzić do szpitala! Niech matuś zdechnie, a sama tutaj, ze swoją krową, będzie się śmiała!
KATJA - Mamo, przestań pleść bzdury! Potrzebujesz pomocy lekarza!
ALEKSANDRA (już na kanapie) - Nie dopuszczę do siebie żadnego lekarza! Tu umrę! Obok twojej krowy!
KATJA - Zaraz, mamo, poczekaj! (wybiega i dzwoni do sąsiednich drzwi)
ALEKSANDER (do Aleksandry) - Co ci się stało?
ALEKSANDRA - Jak to co? Umieram! Przez te krowę!
ALEKSANDER - W takim razie, w ostatniej minucie swego życia choć powiedz prawdę: ile ty masz lat?
ALEKSANDRA - Figę z makiem z pasternakiem!
RUSŁAN - Nie umrze!
ALEKSANDRA - Skąd wiesz?
RUSŁAN - Jestem trzykrotnym wdowcem. Mam doświadczenie praktyczne.
ALEKSANDRA - Umrę, umrę, właśnie, że umrę!
ALEKSANDER (drażni się) - Swoje już przeżyłaś, czas na ciebie! Honor tego wymaga…
ALEKSANDRA - Nie kracz! Jeszcze ciebie przeżyję!
ALEKSANDER (do Rusłana) - Mamiła mnie: pojedziemy do córki, w mieście będziemy mieszkać. Tam jest takie bogate mieszkanie!
ALEKSANDRA - Będziemy tutaj mieszkać! Żadnej krowie nie ustąpię! Będziemy tutaj mieszkać!

Nina otwiera drzwi.

KATJA - Szybciej, szybciej, pomóż!
NINA (wystraszona) - Coś z Krasulą?
KATJA - Mama źle się czuje!
NINA - Czyja?
KATJA - Moja!
NINA - A gdzie ona jest?
KATJA - Tutaj! Chodź!
NINA (ziewa) - Skąd sie tutaj wzięła?
KATJA - Nina! Może mieć zawał!
NINA (spokojnie) - Idę, już idę, coś ty? (znika w swoim mieszkaniu)
ALEKSANDER (drażni Aleksandrę) - Będziemy tutaj, będziemy... Komu tu jesteśmy potrzebni?
ALEKSANDRA - Jestem jej matką! Do sądu ją podam!
ALEKSANDER - Krowa jest jej matką i ojcem, a ty - jesteś zbędna!

Nina wychodzi z torbą lekarską, razem z Katją wchodzą do mieszkania Katji.

ALEKSANDRA - Oj, umieram, nie trzeba żadnych lekarzy, dajcie mi spokojnie umrzeć!
NINA - Co to za hałasy, skoro awantury nie ma?
KATJA - Mamo, to moja sąsiadka. Pielęgniarka. Zbada cię.
ALEKSANDRA - Oj, niczego mi nie trzeba, nie trzeba!
NINA - Niech pacjentka przestanie histeryzować! Umierający leżą cicho, a pani jest taka hałaśliwa... (przysiada obok Aleksandry) Proszę podać rękę!
ALEKSANDRA - Nie dam! Odejdź, nie wzywałam cię!
KATJA - Mamo, bo zaraz zadzwonię po pogotowie!
NINA (do Aleksandry) - Nic pani nie zrobię, sprawdzę tylko puls. (bierze ją za nadgarstek) Cicho wszyscy! (trzyma ją za rękę i patrzy na zegarek) Sześćdziesiąt trzy! (opuszcza rękę) Puls, jak u kosmonauty. (do Katji) Podwiń rękaw! Zmierzymy ciśnienie. (wyciąga aparat) Ale zapaszki tu u was!
ALEKSANDRA (jadowicie) - Jak może być inaczej? Przecież tutaj trzyma się bydło!
NINA (do Katji) - Czyżby Krasula samogon popijała? (do Katji, o Aleksandrze) To rekord! W takim stanie! Sto trzydzieści na siedemdziesiąt! Sama będąc młoda i trzeźwa, chciałabym mieć takie ciśnienie! (chowa aparat) Wszystko z panią, babciu, w porządku! Do setki dociągniecie!
ALEKSANDER (drażni się) - Już przeskoczyła! Z ogonkiem…
NINA - A więc, do dwustu dociągnie!
ALEKSANDRA (już bez specjalnego entuzjazmu) - Oj, umieram...
NINA – Proszę, to jest nitroglicerynka dla pani, niech pani weźmie ją pod język i tak trzyma!
Do mieszkania cichcem wchodzi Nastja.
(widzi Nastję) A ciebie kto zapraszał? (do Aleksandry) Wszystko z panią w porządku, babciu!
NASTJA (do Aleksandry) - Dzień dobry, prababciu!
ALEKSANDRA - Jaka ja dla ciebie prababcia?
NASTJA (wzrusza ramionami) - Jeśli pani jest dla mojej mamy babcią, to dla mnie - prababcią.
NINA - Nastja, siedź cicho!
NASTJA - Sama powiedziałaś: babciu!
NINA - To nie jest moja babcia.
NASTJA - A czyja? Cioci Katji?
NINA - Niczyja! Po prostu babcia. Niczyja.
ALEKSANDRA (wypluwa tabletkę) - Co za świństwo! Właśnie, dosłownie niczyja! Nikomu niepotrzebna! Na krowę mnie zamienili!

Nastja idzie do sypialni, do krowy.

KATJA - Mamo, wszystko z tobą w porządku?
ALEKSANDRA – Cieszysz się, chcesz, żebym umarła! Zostałabyś wtedy tutaj ze swoją krową!
KATJA - Mamo, nie umierasz.
ALEKSANDRA - Umieram! Duszę się! (o Ninie) To nie lekarz, nic nie wie! Potrzebny mi tlen!
NINA - Nie potrzebuje pani maski tlenowej.
ALEKSANDRA – Potrzebna mi jest, duszę się.
RUSŁAN - Katju Andriejewna, pobiegnę do apteki. Znam się na tym, biegałem tam dla wszystkich swoich żon.
ALEKSANDRA - Obcy mnie ratują, a rodzona córka się nie interesuje! Gości do apteki posyła, a sama siedzi, z założonymi rękami, obok krowy, i czeka, aż matka wyciągnie kopyta!
KATJA - Dobrze mamo, pójdę do apteki.
NINA - Pół Moskwy oblecisz, zanim znajdziesz tę maskę! (zła, wychodzi)
KATJA (ubiera się) - Uspokój się mamo, wszystko będzie dobrze! (do Rusłana i Aleksandra) Zaopiekujcie się nią! Jeśli coś, to od razu wzywajcie pogotowie!
RUSŁAN - Niech się pani nie niepokoi, Katju Andriejewna. Zapewniam, że będzie porządek, mam doświadczenie.
KATJA - Dziękuję! Zaraz wrócę.
ALEKSANDRA (do Aleksandra) - Zobacz, czy wyszła?
ALEKSANDER (wygląda za drzwi) - Nie ma nikogo!
Aleksandra nagle zgrabnie wstaje, biegnie do kuchni, łąpie ze stołu ogromny nóż, podbiega do Rusłana i wsuwa mu go do ręki.

ALEKSANDRA - Zarżnij!!!

Rusłana i Aleksandra zamurowało.

ALEKSANDRA - Zarżnij, póki Katja nie wróci!
ALEKSANDER - Ale szybko wyzdrowiała!
ALEKSANDRA - Krowę zarżnij, mówię!
RUSŁAN - Jak to? Bez właścicielki?
ALEKSANDRA – Jestem ważniejsza od właścicielki – jestem jej matką! Mów prawdę: chcesz się ożenić z Katją?
RUSŁAN - Trzeba spytać Katerinę Andriejewnę.
ALEKSANDRA - O co?
RUSŁAN - Czy się zgadza? To kobieta kulturalna. Może odmówić.
ALEKSANDRA - Odmówić! Tobie? Gdyby nie było tej krowy! My z Saszą idziemy na bazar, a wy sobie tutaj… zostańcie gołąbki! Gdyby nie ta krowa, jeszcze dziś wzięlibyście ślub, a jutro poszli do urzędu. Zresztą jest teraz taka zdenerwowana, bo chłopa nie ma!
RUSŁAN - Ale na moje aluzje nie odpowiadała.
ALEKSANDRA - Rzucili na nią urok! Ta krowa... Działała tutaj jakaś nieczysta siła. Podrzucili. Czy ktoś widział, żeby krowę stawiano wyżej matki? Co tam, matka! Dla krowy gotowa jest odmówić mężczyznie!
RUSŁAN - A w czym krowa może przeszkadzać mężczyźnie?
ALEKSANDRA - Zarżnij! (szybko biegnie do kuchni, nalewa szklankę samogonu i przynosi Rusłanowi) Pij! i zarżnij!
RUSŁAN - Tego się tak nie robi!
ALEKSANDRA - Wypij!
RUSŁAN (wypija jednym haustem i chrząka) - Trzeba przecież coś podstawić, będzie tyle krwi...
ALEKSANDRA - To inna rozmowa! Dowódco! Rozkazuj! Zaraz przyniosę rondelki...
RUSŁAN - Wiadro jest potrzebne! Koryto!
ALEKSANDRA - Jakie koryto? Katja zaraz wróci! Zarżnij!
RUSŁAN - Uświnimy mieszkanie!
ALEKSANDRA - Potem je domyje, nic jej się nie stanie!
RUSŁAN – Zróbmy to chociaż w łazience.
ALEKSANDRA - Racja, do łazienki! (do męża) Zaprowadź krowę do łazienki!
ALEKSANDER - Ja?
ALEKSANDRA - A kto? Ja się jej boję! (popycha go do sypialni)
ALEKSANDER (zagląda przez próg) - Ale wielka! Chodź tutaj, Krasula! Mamy sprawę do załatwienia! (do Aleksandry) Patrz, rozumie! Podniosła się i idzie!

Przenikliwy krzyk
GŁOSNASTJI -Krasulko, nie idź! Chcą cię zarżnąć!

ALEKSANDER - Patrz, rozumie! Zatrzymała się i patrzy na dziecko! Ale heca!
ALEKSANDRA (podbiega, staje na progu, do Nastji) - Idź sobie!
GŁOS NASTJI - Nie wyjdę, zła macocho!
ALEKSANDER - Schowała się za krowę! Mądralińska!
RUSŁAN (podaje Aleksandrowi jabłko, a nóż chowa za plecy) - Przywab ją jabłkiem!
ALEKSANDER (wyciąga jabłko w stronę krowy) - Chodź tutaj, ślicznotko, chodź, mądralińska, do mnie! (do Aleksandry) Idzie!
RUSŁAN – Cofaj się, powoli, krok po kroku!
GŁOS NASTJI - Krasulko, nie wierz im! Oni wszyscy kłamią! Są źli!

Aleksander szybko odskakuje.

ALEKSANDRA (do Aleksandra) - Coś się tak ożywił?
ALEKSANDER - Żeby mnie nie ubodła!
ALEKSANDRA - Tchórz!
ALEKSANDER - To sama ją zwab! Tylko ty się tak rwiesz do łazienki, ona jest chyba mądrzejsza od ciebie!
ALEKSANDRA (do Rusłana) - Woła się ją, podlizuje się jej, a ona nie idzie! Drań, nie krowa! Zarżnij ją tu, w sypialni!
RUSŁAN - Ale, jak...
ALEKSANDRA - Rżnij! Potem się wyjaśni! Rżnij!!! Nie mamy czasu na cackanie się z nią!
RUSŁAN - Cała odpowiedzialność spoczywa na pani! Dla mnie zarżnąć, to nie problem, ale pani będzie odpowiadać, niech pani pamięta!
ALEKSANDRA - Dobrze, dobrze! Zarżnij szybciej, nie przeciągaj!!!
RUSŁAN - Z Bożą pomocą!… (mocno ściska nóż i wchodzi do sypialni)
NASTJA (miota się po mieszkaniu) - Mamo!!! Ciociu Katju!!! Zarzynają Krasulę! (wbiega do sypialni)
GŁOS RUSŁANA - Gryzie!
ALEKSANDRA - Gryzie? Tygrys, nie krowa!
GŁOS RUSŁANA - Dziewczynka gryzie! Wyrzućcie ją, bo pod nóż mi wchodzi! Mogę ją przypadkiem zranić!
ALEKSANDRA - Precz stąd, obrzydliwy bachorze!
GŁOS RUSŁANA - Mówię ci, nie pchaj się pod nóż!
ALEKSANDRA (zdecydowanie idzie w kierunku sypialni) - Zaraz jej pokażę…
KATJA (wraca z maską tlenową) - Co tu się dzieje? Mamo?
ALEKSANDRA - Przyszła! Przyszła Katja! Zarżnij szybciej! Tnij!

Rusłan z nożem wysuwa się z sypialni.

KATJA (rzuca w niego maską tlenową, łapie strzelbę i biegnie na próg sypialni) - Stój! (podnosi broń) Bo będę strzelała!

Rusłan nurkuje z powrotem do sypialni.

KATJA - Wyjdź!

Rusłan znowu wychodzi.

KATJA - Rzuć nóż! Bo strzelę!
RUSŁAN (rzuca nóż) - Rzuciłem!
KATJA - Strzelam!
ALEKSANDRA - Katju, co ty wyprawiasz? Hańbisz się przed ludźmi! Oddaj natychmiast broń!
KATJA - Nie podchodź, bo strzelę bez uprzedzenia!
ALEKSANDRA - Strzelisz do matki?
KATJA (trochę opuszcza lufę) - Po nogach! Pod ścianę! Wszyscy pod ścianę!

Wszyscy płaszczą się do ściany.

ALEKSANDER - Gdzie pani celuje, Katju Andriejewna! Czy to jest po nogach? To nie nogi, a znacznie gorzej! Niech pani opuści lufę niżej! (do Aleksandry) Wabiła mnie! Do córki pojedziemy, do córeczki, u niej będzie nam świetnie!
RUSŁAN - Całe życie cię uczę - nie wierz babom!
NASTJA (wybiega i przyciska się do Katji) - Zastrzel ich wszystkich, ciociu Katju, oni są źli!
KATJA – Wszyscy, wynocha stąd!
ALEKSANDRA (patetycznie, do Katji) - Wyganiasz rodzoną matkę?! Przeklnę!!!
NINA (wchodzi) - Jak widzę, babciu, bez tlenu też wyzdrowiałaś!
RUSŁAN (do Niny, niespodzianie, z rozpaczą, zupełnie wytrzeźwiał) - Bałwan ze mnie, jaki ze mnie bałwan!
NINA - Nie będę przeczyć! Pan lepiej wie!
ALEKSANDER (do Niny, zająkując się) - Przecież brat chciał się żenić z tą Katją!
NINA - Najwidoczniej wesele zostało odwołane. Nie dopasowali się charakterami.
KATJA - Wynocha!
RUSŁAN - Idziemy, bracie, obaj jesteśmy głupcami! (ubierają się)
ALEKSANDRA - Żle mi, oj, jak niedobrze, umieram!
ALEKSANDER (do Katji) - Zastrzel ją, żeby się długo nie męczyła!
KATJA - Mamo, wyjdź!

Aleksandra łapie tlenową maskę i wciąga kilka razy głeboko tlen.

NINA - Babciu, niech ją pani weźmie ze sobą!

Z sypialni dobiega zwycięskie - Muuuuu!

ALEKSANDRA (upiła się tlenem) - Umieram... (żartobliwie) Oj, umieram! (całkiem wesoło) Umieram-umieram! (niespodzianie głośno podśpiewuje) U-mieram, hej umie-eee-ram! Kapitanie! Za burtę!
ALEKSANDER (zawiązuje jej chustkę, zakłada na nią palto) - Chodźmy, czas już na nas... za burtę! Niech pani wybaczy nam ten skandal, Katju Andriejewna!

Wychodzą. Aleksandra bierze ze sobą maskę tlenową.

ALEKSANDRA (w drzwiach) - A torby! Chcecie zostawić samogon i słoninkę? Żeby ze swoją krową zrobiły sobie ucztę?

Mężczyźni zabierają torby.

RUSŁAN - Proszę nam wybaczyć, Katju Andriejewna!

Wychodzą. Aleksandra podśpiewuje coś tam.
Z sypialni dobiega powtórnie, tryumfalne - Muuuuu!
Katja, cały czas w szoku, nie wypuszczając z rąk broni, biegnie do sypialni i stamtąd słychać:

KATJA - Moja ty, rogata, nic ci nie zrobili?
NASTJA (do Niny) - Krasula mówi: „Piękna dziewojo, nie jedz mego mięsa, zbierz moje kosteczki, zawiąż w chusteczkę, w ogrodzie posadź, i nigdy o mnie nie zapominaj, co dzień rano - podlewaj!”
NINA - I wyrosłaby z tych kosteczek jabłonka! Rosłyby na niej jabłka! Wysoko! Przejeżdżałby obok jabłoni młody zuch i nie potrafiłby dosięgnąć jabłek, więc rzekłby do ciebie: Dziewczę hoże, jeśli zerwiesz mi owoce, będziesz żoną mą, klnę się na wszystkie moce...”
NASTJA (z płaczem) - Nie chcę wyjść za mąż! Chcę krówkę!
NINA (przysiada przed Nastią) - Radości ty moja! Jak mogę ciebie pocieszyć? Nie wiem! (obejmuje ją i tuli do siebie)
GŁOS KATJI (z sypialni) - Miła moja, bezbronna!
NASTJA - Krasuli nikt już więcej nie skrzywdzi?
NINA - Nie bój się, nikt!
NASTJA - Nigdy?
NINA - Nigdy, nigdy!
NASTJA - Słowo honoru?
NINA - Słowo!
NASTJA - Mamusiu, tak cię kocham!
NINA - Ja ciebie też, kochanie!
GŁOS KATJI (szlocha) - Boże mój! Co to za ludzie?!

Nina i Nastja wbiegają do sypialni.
Nina wyprowadza Katję (która ciągle trzyma broń), sadza na kanapę.

NINA - Już dobrze, Katju, nie strasz swojej Krasuli!

Katja pada na twarz na kanapę i szlocha.

NINA – Popłacz, nie duś tego w sobie! Dobrze ci to zrobi.
KATJA - Co za ludzie! Przecież mogłam ich zabić, gdybyś nie weszła...
NINA - Nikogo byś nie zabiła! Nie zmyślaj!
KATJA – Przysięgam. Zabiłabym... Boże mój... Gdybyś nie weszła, zaczęłabym strzelać...
NINA - Co z tego? Przecież strzelba nie jest naładowana!

Katja gwałtownie milknie, patrzy na Ninę.
Zza ściany dobiega dżwięk wiolonczeli. Melodia, pełna harmonii i dobroci, unosi się ku niebu.

NASTJA (na progu) - Krasula nafajdała!

Cisza. Wiolonczela. Muzyka. Spokój.

NASTJA - Ciociu Katju, mogę posprzątać? Mogę? Będzie czysto! Ciociu?!

Katja nagle zaczyna się śmiać. Nina patrzy na nią i zaczyna też chichotać. Nastja klaszcze w ręce i przyłącza się do nich. Wszystkie trzy zanoszą się śmiechem.

NINA - Oj, nie mogę… Za burtę ją wyrzucają... jak sobie przypomnę!

Wchodzi Wadim, ale nikt go nie zauważa. Tylko muzyka się urywa.

WADIM (patrzy na kobiety, czeka na przerwę w śmiechu) - Widzę, że wesoło wam beze mnie!
NINA - Katja, dziś u ciebie dzień otwartych drzwi.
KATJA (wstaje, podchodzi do Wadima, wyciąga ku niemu broń) - Oto twoja strzelba!
WADIM (bierze broń, zaskoczony) - Nie rozumiem?
KATJA - Zapomniałeś zbrać swoją broń. Przyjechałeś po nią?
WADIM - Nie, po prostu wróciłem.
KATJA - Wybacz, trafiłeś w zły moment. Muszę pilnie jechać do zoo i na hipodorom!
WADIM - Nie można tego odłożyć? Przecież już wiele razy tam byłaś. W dzieciństwie.
KATJA - Jadę po siano.
WADIM - Katju, musimy porozmawiać!
KATJA - Jutro, dzisiaj zupełnie nie mam czasu. Siano mi się skończyło!
NINA - Nastju, podaj rękę, idziemy! Spieszymy się. Wysyłam Nastię do sanatorium. Witam cię z powrotem, Wadimie! (wychodzi)
KATJA - No, co chciałeś? Mów, proszę, szybko! Spieszę się!
WADIM – Rzuciła mnie, Katju!
KATJA (siada) - Może jednak nie jest aż tak źle? Po prostu pokłóciliście się? To się zdarza - pokłóciliście się, a potem się pogodzicie. Zobaczysz, wszystko będzie dobrze!
WADIM - Powiedziała, że dziecko nie jest moje! Nie rozumiem: dlaczego kłamała? To moje dziecko, czy nie? Jak myślisz, Katju?
KATJA - Ja? Sądzę... Nie wiem.
WADIM - Katju, ciągle mnie zdradza! (siada obok Katji i opiera się twarzą o jej ramię, płacze) Zdradza mnie na moich oczach!
KATJA - Biedny, biedny Wadim!
WADIM (przez łzy) - Zastałem ją w sytuacji, żywcem, jak ze świńskiego kawału, a ona nawet nie zaprzeczała! Rozumiesz?
KATJA - To nic, to nic. Wszystko przejdzie.
WADIM - Nie wyobrażasz sobie, jakie to poniżenie, jak to boli! Czuję się poniżony, przecież jej wierzyłem... Nie wyobrażasz sobie tego wszystkiego, Katju, nie wyobrażasz!
KATJA - Niby dlaczego? Rozumiem bardzo dobrze, wszystko rozumiem.
WADIM – Jakim cudem możesz rozumieć?
KATJA - Dlaczego nie mam rozumieć? To bardzo boli, kiedy komuś ufasz, a on cię zdradza.
WADIM - Nigdy cię nie zdradzałem!
KATJA - Wiem. Spróbuj jej wybaczyć i zacznijcie wszystko od początku.
WADIM - Próbowałem.
KATJA - I co?
WADIM - Nie chce. Radzisz jeszcze próbować?
KATJA - Spróbuj!
WADIM - Jestem zmęczony, Katju. Jestem taki zmęczony... Poniżony, obrażony, wyśmiany... Tylko jedno mnie podnosi na duchu. Wiara, że ty mnie zawsze przyjmiesz z powrotem. Bardzo ci źle beze mnie?
KATJA - O mnie się nie martw! Czuję się świetnie! Jest mi naprawdę dobrze! W końcu zrozumiałam, co znaczy, kiedy cię kochają.
WADIM - Masz kogoś? (gorzko) Szybko o mnie zapomniałaś!

Z sypialni dobiega - Muuuuuuuuu...

WADIM - Krowa jeszcze tu jest?
KATJA - Na zawsze!
WADIM - Katja, ale to dziwactwo...
KATJA - Czyż każdy nie ma prawa wyboru, kogo ma kochać?

Dzwonek. Katja otwiera. Na progu Rusłan.

RUSŁAN - Rozumiem, że pani nie cieszy się na mój widok. Niepotrzebnie uległem chęci zobaczenia pani!
KATJA - Proszę wejść!
RUSŁAN (widzi Wadimа) - Rozumiem, że nie w porę. Odchodzę!
KATJA (do Rusłana) - Pozwoli pan, że pana przedstawię. Wadim. Mój były mąż. (do Wadima) Rusłan Rifatowicz.
WADIM (wrogo) - Najwidoczniej, przyszły mąż?

Z sypialni - Muuuuuuuu!

RUSŁAN (kiwa głową w kierunku krowy) - Chciałem tylko spytać, jak Krasula, czy z nią wszystko w porządku?
KATJA - Tak.
RUSŁAN - Sam nie wiem, jak do tego doszło! Chyba jakaś pomroczność! Chciałem tylko powiedzieć, że rozumiem mój błąd. Nie proszę o wybaczenie! Nie jest to możliwe. Chciałem jedynie, żeby pani mnie wysłuchała. To już pani zrobiła, zatem, to wszystko... (odwraca się, żeby odejść)
WADIM – Pan wychodzi?
KATJA – Muszę już lecieć do zoo.
RUSŁAN (do Wadima) - Idziemy, wyrzucają nas!

Wadim wstaje, mężczyźni wychodzą.Wchodzi Nastja.

NASTJA - A w co pani z nimi grała, ciociu Katju?
KATJA - Nastju, niestety nie znam reguł tej gry.
NASTJA - Niech się pani nie zgadza grać bez reguł! Przegra pani!
KATJA - Boję się, że masz rację.
NASTJA - Idę pożegnać się z Krasulą! (biegnie do sypialni)
KATJA - Dlaczego?
NINA - Co - dlaczego?
KATJA - Dlaczego klękają przed nami tylko wtedy, kiedy tego zupełnie nie chcemy?
NINA - Czasami wydaje mi się, że jestem znacznie bardziej dorosła od ciebie. Przeczytałam te książeczki, o Małym Księciu, Robinsonie Crusoe... Wszyscy ich bohaterowie i twoja Krasula mają jedno i to samo imię - samotność. Taka ogromna, biała samotność o wielkich, rozumiejących i życzliwych niebieskich oczach.
GŁOS NASTJI (z sypialni) - Krasulo, miła moja, żegnaj! Będę tęskniła za tobą, będę płakała, kiedy ciebie nie będzie! Krasulko, żegnaj!

Za ścianą zaczyna szlochać wiolonczela.


EPILOG

Mamy wrażenie, jakby przestzreń rozszerzyła się.
Mieszkanie niby to samo, ale łuk nad drzwiami do sypialni zniknął gdzieś w oddali. Kuchnia też jakby się odsunęła. Bawialnia stała się ogromna. Meble jakby się zmniejszyły, rozstawione są znacznie większej odległosci między sobą.
Pośrodku tej przestrzeni stoi prawdziwa biała krowa. Na niej derka, uszyta ze szlafroka Katji (tego, w którym ją pierwszy raz zobaczyliśmy).
Katja, ubrana na czarno, stoi przed krową, podaje jej na dłoni cukier.
Z boku - Wadim i Nina.

WADIM - Krowie cukier szkodzi.
Echo w tej pustce niewyraźnie powtarza jego słowa.
NINA - To nic, niech sobie zje. (znowu echo)
Krowa nie bierze cukru, wyciąga mordę do Katji i liże ją w twarz.
WADIM - Katja, ostrożnie! (echo)
NINA - Wadim! (echo)

Po schodach klatki schodowej wchodzi mężczyzna w średnim wieku i kobieta, też w średnim wieku, oboje mają spokojne twarze. Ubrani w białe, brudnawe chałaty - w takich fartuchach pracują w sklepach mięsnych, a także personel w przedszkolach. Podchodzą do drzwi Katji, kobieta dzwoni.

WADIM - To na pewno oni! (echo)
KATJA (wystraszona) - Po nią? (jej wypowiedzi bez echa)

Wadim otwiera.

KOBIETA - Przyszliśmy po krowę! To tutaj? (echo)
WADIM - Tutaj, tutaj, nie mogliśmy się was doczekać! (echo)

Kobieta i mężczyzna wchodzą i patrzą na Krasulę.

KOBIETA - Jaka piękna! (echo)
KATJA (odwraca się ku nim z lękiem) - Poczekajcie trochę, przecież Nastja? Co będzie z Nastją?! Będzie płakała! Nastja, przecież… jak cielątko...
NINA - To są ludzie z tego samego sanatorium, gdzie jest Nastja. (obejmuje Katję) Uspokój się, jestem z tobą. (echo)
KATJA - Nie skrzywdzą mojej Krasuli?
MĘŻCZYZNA - Nie skrzywdzimy! (echo) No to co, idziemy? Jak ją prowadzić? Nie bodzie? Może rogi obwiązać jej sznurkiem? (wyciąga z kieszeni sznurek)
NINA - Nie trzeba. (do Katji) Podaj cukier! (bierze cukier, staje przed krową) Chodź ze mną, moja kochana! (echo)

Krowa zbliża się ponownie do Katji i znowu liże jej twarz.

KATJA - Nie jestem pewna, czy trzeba ją...
WADIM (podchodzi do Katji i bierze ją pod rękę) - Katju, przecież rozmawialiśmy na ten temat! (do kobiety i mężczyzny) Wyprowadźcie ją! (echo)
MĘŻCZYZNA (nagle uderza krowę sznurkiem) - Ano, idź! (echo)
KATJA (rzuca się do Krasuli, obejmuje ją, do mężczyzny) – Co pan, zwariował?!
MĘŻCZYZNA (z niezrozumieniem i poczuciem winy) – A co mam z nią robić, jeżeli nie idzie? (echo)
KATJA (z troską) - Jak to tak? Przecież nie znam tych ludzi!
NINA - Ale tam jest Nastja! (echo)
WADIM (obejmuje Katję i odsuwa ją od krowy) - Starczy, Katju! (echo)
NINA - Co można innego zrobić? (echo)
KOBIETA (ciągnie krowę na sznurku mówiąc życzliwie) - Chodź miła, idziemy! Tam czekają na ciebie dzieci, twoja Nastja. Mówią, że twoje mleko ma własności lecznicze, a naszym dzieciom, wiesz, bardzo jest potrzebne takie mleko! (echo)

Krowa upiera się, nie idzie.

KATJA (głęboko zmartwiena) - Może jednak nie?
WADIM - Katja, Katja! (echo)
KATJA (rzuca się do Krasuli, staje przed nią) - Poczekajcie!
WADIM (spokojnie, z widocznym wysiłkiem, do Katji) - Zapomniałaś coś? (echo)
KATJA - Tak, zapomniałem...
WADIM - Co zapomniałaś? (echo)
KATJA (do kobiety) – Wie Pani, jak ją karmić?
KOBIETA - Sanatorium mieści się na wsi! Spytam mieszkańców. (echo)
KATJA - Macie treściwą paszę?
KOBIETA - Nie. (echo)
KATJA (denerwuje się, ale stara się mówić rzeczowo) - W takim razie, póki co, dawajcie jej grubo mielone ziarno pszenicy. Jedną trzecią wiadra należy zalać wrzątkiem i niech się parzy. Codziennie - dwa wiadra. A siano macie?
KOBIETA - Nie. Niech się pani tak nie niepokoi.(echo)
KATJA (z rozpaczą) - Bez siana umrze za miesiąc!
WADIM - To drobnostki, Katju! Poradzą sobie z sianem. (echo)
KATJA - Poczekaj, jeszcze ...
KOBIETA - Niech się pani nie denerwuje, nie będzie głodowała! W najgorszym razie, zawsze znajdzie się chleb! (echo)
KATJA – Nie wolno jej dawać za dużo chleba! W żadnym wypadku świeży! Lubi posolone piętki! Ale świeżego - nie wolno jej dawać.
KOBIETA - Dobrze, dobrze... Wszystko zdobędziemy, niech się pani nie denerwuje! (echo)
KATJA - Ziemniaki, marchew, kapustę...
WADIM - Wszystko, Katju? (echo)
KATJA - Umyka mi coś ważnego... zapomniałam...
WADIM – Tak ci się tylko wydaje, że to ważne... Co tu może być takiego ważnego? (echo)
KATJA (w panice) - Przypomniałam sobie... Bardzo lubi jabłka!
MĘŻCZYZNA - Jakie jabłka? Dzieciom ich nie starcza! (echo)
KOBIETA - Jabłka będą jesienią! (echo)

Nina biegnie do kuchni i przynosi całą siatkę jabłek, oddaje kobiecie.

NINA - Dla niej! (echo)
WADIM - Kończmy, Katju! (z humorem) Już masz mokre oczy! Długie pożegnania – to zbędne łzy! (echo)
KATJA (ostro) - Poczekajcie! (do kobiety, błagalnie) Nie znam pani, ale ma pani taką dobrą twarz! Niech pani dba o Krasulę, proszę! (powstrzymuje łzy) Teraz będzie zależna od dobroci innych!
WADIM - Katju, proszę... (echo)
NINA (przez łzy, macha ręką do mężczyzny i kobiety) - Zabierajcie! (echo)
Kobieta ciągnie sznurek z krową, i ta, jak skazaniec, idzie za nią. Cały czas ogląda się na Katję. Katja patrzy za nią. Siatka pęka, jabłka rozsypują się. Kobieta zatrzymuje się. Krasula wyciąga pysk do jabłek. Mężczyzna próbuje je pozbierać.

WADIM - Niech pan to zostawi! Wyjdźcie, wyjdźcie jak najszybciej! (echo)

Światło przygasa, widać tylko twarze Katji, Wadimа i Nastji.

KATJA - Co z nią będzie? O Boże, co ja narobiłam? Wróćcie mi ją, wróćcie!
WADIM - Katja, masz rozstrojone nerwy! Musisz się podleczyć! Jak krowa może tu mieszkać? Przecież jesteśmy normalnymi ludźmi. Pracuję w poważnym banku! Nie dopuszczę, żebym zajeżdżał nawozem!
KATJA - Puść mnie! Dogonię ich. Dokąd ją zawiozą? Dogonię ich i zawrócę!
WADIM - Katju, wszystko minie! Wszystko będzie dobrze. Wróciłem! Nigdy więcej już cię nie porzucę. Zrozumiałem, jak ty mnie kochasz!
KATJA (obojętnie, do Wadima) - Zostaw mnie, chcę pobyć sama... (wychodzi do sypialni)

Światło. Wadim i Nina siedzą w kuchni. Za ścianą gra wiolonczela. Ale teraz - to kakofonia, instrument najwyraźniej znajduje się w jakichś przypadkowych rękach. Wadim je jabłko.

NINA - Eh, zniszczą instrument!
WADIM - Nie rozumiem. Co zniszczą?
NINA - Chłopak od sąsiadów zostawia swoją wiolonczelę bez opieki. А jego siostrzyczka robi z nią, co chce! Zniszczy instrument! Przepadnie piękno jego brzmienia!
WADIM (ze złością) - Ale tu zajeżdża! Wszystko cuchnie krową! Jakbym w oborze siedział! Trzeba będzie latami wietrzyć! (do Niny) Chcesz jabłko?
NINA (obojętnie) - Nie.
WADIM - Smaczne! (odgryza) Nigdy sobie nie wybaczę. Jak mogłem odejść od Katji? Nie sądziłem, że to ją tak załamie, że tak nisko upadnie…
NINA - Pewnie to śmieszne, ale jakoś tu tak pusto, bez Krasulki!
WADIM - Wiesz, póki co, jeszcze jestem w stanie zarobić na mleczko. Nie musimy po to trzymać krowy.
NINA - Racja. Ale dlaczego czuję się tak podle?
WADIM (z uśmiechem w głosie) - A kto was, baby, zrozumie?
NINA - Nie porzucisz więcej swojej Katji?
WADIM - No coś ty? Wiele zrozumiałem! Kto rzuca taką miłość?
NINA - A kto was, chłopów, zna? Łeb siwy, a ogon zielony!
WADIM - Mój widać, jak łeb, zbielał. Wychodzę z obiegu, Ninka. Wygląda na to, że nikomu -oprócz Katji - nie jestem już potrzebny!
NINA (ironicznie) - Biedactwo!
WADIM - Pewnie wcześniej też nikomu nie byłem potrzebny, tylko tego nie rozumiałem.
NINA - Niech ci będzie! Baby spokoju ci nie dawały, ale ty im też! Wiesz, jak ja, za tobą szalałam?! Całe noce płakałam…
WADIM - Dziekuję! (głaszcze ją po twarzy) A teraz?
NINA - Nie powiem!
WADIM (zamyślony) - Nastja jest w sanatorium?
NINA - Tak.
WADIM - No i jak?
NINA – Co: jak? Ostatnie wyniki są dobre. Tfu, na psa urok! Mam takie wrażenie, że najwięcej jej pomogło mleko od Krasuli!
WADIM (roztargniony) - Oczywiście, tak... Wiesz... Katja chce pobyć sama...
NINA (wstaje) - Już sobie idę!
WADIM (też wstaje) - Może... zaprosisz?... Jej potrzebny jest spokój... Po co mam tu siedzieć? (przypadkiem potrąca strzelbę, opartą o ścianę, ta upada) Kręci się ta strzelba pod nogami, cholera by ją wzięła! Zaniosę ją na miejsce i przy okazji spojrzę, co z Katją. (bierze broń, na palcach odnosi do sypialni i wraca) Zamyślona tak, że świata bożego nie widzi! Ja też przeżywam stres! Zaproś, po starej znajomości…
NINA (zmieszna, denerwuje się) - Ale u mnie niesprzątnięte... pościel nie schowana... i w ogóle... nie wypada!
WADIM (przerywa, w głosie nutka niecierpliwości) - Nie ma czasu na ceregiele... Idziemy! (obejmuje Ninę)
NINA (denerwuje się) - Co ty robisz? Po co?
WADIM - Bo?
NINA - Dlaczego tak podle się czuję? Coś nie tak, prawda? Ale - co? Lepiej zaraz przyprowadzę z powrotem Krasulę! No nie?

KONIEC